Ο Αγιότατος Έρως > « Η ΔΙΑΘΗΚΗ »
Γράφει η Μαρία Πανούτσου.
31/10/2020
*{…..}
Τους αιώνες δια τρέχαμε,
Να βρει ο ένας τον άλλον
Και τώρα ο παντοδύναμος χρόνος
Μας ανταμώνει ξανά
Κάτω από την φούστα μου κρύβω
Ένα μαχαίρι
Ένα άστρο
Ένα ποτήρι νερό
Και το φιλί σου{…….}
*Επανάληψη λόγω του αφιερώματος
https://ologramma.art/imoyn-leei-esy/
Λίγα λόγια
Ο θεόδωρος Μπασιάκος.
Υπάρχουν πολλοί ευτυχώς καλοί άνθρωποι και ευγενικοί. Αν νομίζετε ότι είναι αυτός ο λόγος που έχω τόσο λυπηθεί για τον χαμό του ή το πόσο πολύ με έχει εντυπωσιάσει ο ίδιος, όχι δεν είναι αυτός ο λόγος.
Στον ποιητή Θεόδωρο Μπασιάκο υπήρξε μια σύνθεση μοναδική. Δεν νομίζω ότι αυτό το μίγμα ευαισθησίας, εξυπνάδας, καλοσύνης, γήινης ενέργειας, ερωτισμού, αυθορμητισμού, απλότητας, ευγνωμοσύνηςστην ζωή, εγωισμού, διακριτικότητας, και καλοσύνης για τον άνθρωπο, ανδρισμού (με ένα ηρωικό τρόπο), ταπεινότητας και ανοχής, είναι εύκολο να το συναντήσει κανείς.
Ο Θοδωρής έφυγε σε μια στιγμή πολύ δύσκολη για τον κόσμο μας. Μας άφησε ένα κενό για να σκεφτούμε γιατί όσο ζούσε μας πάρα – χάιδευε νομίζω. Η ποίηση του ελπίζω να βρει την θέση που της αξίζει με τον χρόνο.
Για μένα και όσο ζούσε και και τώρα που χάθηκε, με τροφοδοτεί με πλούσια συναισθήματα, με πλέρια υγρασία ψυχής και ελπίζω αυτή την διαθήκη της υγρασίας, αυτό το πολύτιμο υλικό, να μπορέσω να τον μεταφέρω σε άλλους, έστω και σε έναν ακόμη άνθρωπο.
Σε μια εποχή γενικής απαξίωσης ο Θοδωρής, ήταν ένας ιππότης.
Όμως ο Θεόδωρος είχε ακόμη κάτι που δεν ονομάζεται εύκολα ίσως – η χάρις; – κανείς να την ερμηνεύσει όπως νομίζει, εγώ δεν την ονομάζω και λέω μόνο είχε- το κάτι τι το επιπλέον – που το βρίσκεις ίσως, στην σχέση σου με τα ζώα, με την φύση.
Το ιδανικό του ήταν μια κοινωνία χωρίς εξουσία αν και ήταν έξυπνος για να μην το πιστεύει ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί- και ότι είναι μια ουτοπία, όσο ο άνθρωπος είναι ημιτελής συναισθηματικά, γιατί εκεί βρίσκεται όλη η δύναμή του ανθρώπου, στην συναισθηματική του ζωή και πως την κατευθύνει την ζωή αυτή. Όμως ο Θοδωρής έζησε την ζωή του με την ουτοπία αυτή.
‘Ανατρίχιαζες από ηδονή που ακόμη δεν γεύτηκες. εσύ άνθρωπος της λύπης και της χαράς’.
Θα επανέλθω στον Θόδωρο για να μιλήσω για μια εποχή εκκίνησης, για τον ίδιο και για μερικούς ακόμη ανθρώπους.
Να βρίσκεσαι με τους φίλους
Να φροντίζεις την τριανταφυλλιά
Να φουμέρνεις στο δειλινό
Ν’ αφίνεις να τρίβεται η γατούλα στα πόδια σου
Να κάνεις έρωτα (όχι λεφτά)
Να πίνεις μ’ απόλαυση το νερό
Να διαβάζεις να γράφεις
Κ.τ.λ.
Ν’ απαλλοτριώνεις αλύπητα τους απαλλοτριωτές
της ζωής μας
Η ζωή είναι ωραία.
Να μη πλένεις πιάτα ποτέ το βράδυ
γιατί τη νύχτα μπορεί να πεθάνεις – γράφει κάπου
ο φίλος μου ο Θανάσης.
Ωραίος ο Θανάσης! Όπως κι’ όλοι οι φίλοι μου.
(«Χτες είδα τον Χριστό φαντάρο»)
Θ.Μ
Θα επανέλθω στον Θόδωρο για να μιλήσω για μια εποχή εκκίνησης. για τον ίδιο και για μερικούς ακόμη ανθρώπους.
Ο Αγιότατος Έρως σήμερα φιλοξενεί ποίηση,
της Μαρίας Πανούτσου αφιερωμένη στον Θεόδωρο Μπασιάκο
α
έφυγε το πουλί
τα ψίχουλα στο πρεβάζι
ένα φτερούγισμα ακόμη
μια τελευταία ματιά
δεν αντέχεται ο πόνος
της πραγματικής αγάπης
αφήστε με να το πω
με τον πόνο αυτόν
κινώ ουρανό και γη
κινώ και τα όνειρα τα ξεχαρβαλωμένα
β
μου το υποσχέθηκες, θυμάσαι
με καθησύχασες, θυμάσαι
με απλά λόγια, θυμάσαι
τα λόγια είναι ο καθρέπτης
της κάθε διαδρομής
της ερώτησης και της απάντησης
τα χτενίζουμε τα λόγια
όμως αυτά ξεγλιστρούν
και λένε την δική τους ιστορία
γ
ξύπνησα – κενό
η εικόνα – καθαρή
πόσο μακριά χέρια είχες
πόσο μεγάλο στόμα είχες
πόσο μεγάλα μάτια είχες
πόσο μεγάλο στέρνο είχες
πόσο μεγάλη καρδιά είχες
για να με φτάσεις
μα κι ο λύκος δεν είναι πια εδώ
δ
η κοίτη στέρεψε. το κατάλαβες
ο ουρανός χαμήλωσε, το είδες
το νερό ΧΎΘΗΚΕ στο κράσπεδο
η νύχτα μίκραινε, μέρα με την μέρα
και εσύ πάνω στο ΆΛΟΓΌ ίδιος
Δον Κιχώτης, μας χαμογέλασες
Αθήνα 18/10/2020
https://ologramma.art/imoyn-leei-esy/
« ο αγιότατος έρως και άλλα τινά »
Ρapaver rhoea
Η ερωτική ποίηση που πραγματεύεται την φυσική κατάσταση που προκύπτει αθέλητα στους ανθρώπους και τους βγάζει για λίγο ή για πολύ, από τον δρόμο που έχουν χαράξει, είναι μια πράξη που έχει όλα τα στοιχεία μιας επανάστασης, μιας προσωπικής επανάστασης, που είναι και η πιο ουσιαστική. Ο έρωτας αφορμή για αλλαγή και αμφισβήτηση συθέμελα του εαυτού μας και των αρχών μας, έρχεται ολόδροσος να μας οδηγήσει σε όχι και τόσο δροσερές και ευχάριστες ψυχικές καταστάσεις. Η ποίηση κατ’εξοχήν ερωτική, ακόμη και όταν δεν φαίνεται στο πρώτο πλάνο της γραφής, μας ανοίγει ορίζοντες για να έρθουμε πιο κοντά στο ‘πρόσωπο’ του ανθρώπου που δεν είναι εύκολο να προσεγγίσουμε με άλλο τρόπο.
«ο αγιότατος έρως και άλλα τινά»: Σύλληψη, έρευνα, οργάνωση και εκτέλεση:
Μαρία Πανούτσου.
[Copyright © Μαρία Σκουλαρίκου-Πανούτσου]
Επιμέλεια: Αλεξία Κατσαβού.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
