Δελφίνια τα σύννεφα ταξιδεύουν στο ουράνιο πέλαγος.
Ο χειμώνας προχωρεί βαρύθυμος μ’ έναν κουτσό μήνα
καθώς κρατά τα χρυσά δεκανίκια του ήλιου.
Είμαστε μωρά που ο άνεμος κυοφορεί στην ανάσα του
Δύο αχτίδες φωτός που λάμπουν στον ωχρό κόσμο
Δύο διαυγείς πινελιές σε τοπιογραφία που ανθοφορεί χρώματα.
Οι μνήμες μας μοιάζουν με ασημένιες θημωνιές στα σιτοχώραφα
Με δέντρα αιωνόβια καθώς οι ρίζες τους διακλαδίζονται
στο χώμα σαν χέρια ξωτικών.
Η σελήνη απλώνει το πέπλο της όπως η γιαγιά τα μαλλιά της
Και τ’ άστρα περιγράφουν τις γκριμάτσες της παιδικής μας ηλικίας.
Σ’ ένα νησί, μέσα στη γαλάζια αυλή της θάλασσας,
φτιάχνουμε με βότσαλα και με ψηφίδες του ήλιου
καρδιές και ολόγλαυκα περιστέρια.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
