Μικρές στιγμές μες’ στην ζωή της. Χαραγμένα σημάδια σε μέρη σκοτεινά μέσα της, που με πόνο θύμιζαν την ύπαρξη τους.
Και βράδια σιωπηλά στο γυάλινο τραπέζι στο μπαλκόνι. Μοναχικά μέσα στην πολυκοσμία της καθημερινότητας, τσιγάρο και μισός καφές συντροφιά στα ταξίδια του νού της.
Αγάπαγε τα γέλια της, ηχηρά, ασταμάτητα από τα βάθη της ψυχής. Πνιχτά, γεμάτα πονηράδα και γέλια ασπίδες.
Μα πιο πολύ τα μάτια της, άλλοτε φωτισμένα και άλλες φορές να καίνε. Να σπάνε τις σιωπές και να μιλούν ασταμάτητα, να χαμηλώνουν σε αθώες ντροπές, να σκοτεινιάζουν σε μνήμες πονεμένες.
Και όταν του χαμογέλασαν την ερωτέυτηκε.
Αγάπαγε τα πάντα πάνω της, το ήξερε, τον άφηνε με ένα δικό της τρόπο.
Ίσως γιατί κανείς δεν είχε φωνάξει ως τώρα το όνομα της όπως εκείνος.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
