Ποίηση, μια διαρκής παρατήρηση κι ενδοσκόπηση

Ο ποιητής ρίχνει τη δική του ματιά στον Κόσμο, στο Άνθρωπο, και αυτή ακριβώς τη ματιά έρχεται να μοιραστεί με τον αναγνώστη, να του επικοινωνήσει.

Κατά τον Πικάσο, η ποίηση δεν ψάχνει αλλά βρίσκει.

Συνέντευξη με την ποιήτρια Εύη Λιναρδή

Το βλέμμα του Σκύλου

Β.Δ. Θα ήθελα να γυρίσουμε μαζί στον χρόνο πίσω και να θυμηθείς το δικό σου ξεκίνημα, τι στάθηκε αφορμή για τη δική σου διαδρομή;

Ε.Λ. Αν σε πάω πολύ πίσω, θα φτάσουμε στην ηλικία της εφηβείας, όπου εκεί έγραψα το σενάριο, το διάλογο, για μια μικρή αστυνομική ιστορία, (που τη σκηνοθέτησα κιόλας!), μοίρασα τους ρόλους μεταξύ μας, -ήταν η αδελφή μου, μια φίλη κι εγώ, χρειάστηκε να κάνουμε από δυο ή τρεις ρόλους η καθεμία, αφού δεν έφταναν τα άτομα. Αυτή, από ό,τι θυμάμαι ήταν η πρώτη μου απόπειρα γραφής. Από μικρή διάβαζα και μου άρεσαν οι νουάρ ιστορίες. Από τα πρώτα αναγνώσματά μου ήταν εξάλλου τα μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι που είχε ο πατέρας μου στη βιβλιοθήκη μας, στο δωμάτιό μου.

Β.Δ. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι Έλληνες και ξένοι συγγραφείς και πώς επηρέασαν το έργο σου;

Ε.Λ. Πέρα λοιπόν από την Αγκάθα Κρίστι, θεωρώ ότι οι συγγραφείς και οι ποιητές που αρχικά με έκαναν να αγαπήσω τη λογοτεχνία, το βιβλίο, είναι αυτοί στους οποίους είχα άμεση κι εύκολη πρόσβαση στη βιβλιοθήκη, στο πατρικό μου, όπως είναι ο Λουντέμης, ο Καβάφης, η Περλ Μπακ, ο Ηλίας Πετρόπουλος κ.ά. Αργότερα, βιβλία σταθμοί στην πορεία μου -είναι σημαντικό και το πότε διαβάζεις κάποιο βιβλίο- υπήρξαν το «Σιντάρτα» του Έσσε, το «1984» του Όργουελ, το «Άκου ανθρωπάκο» του Ράιχ, «Ο γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης» του Σεπούλβεδα, «Ο ξένος» του Καμύ, «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» του Φο, η Nadja του Μπρετόν, η «Σκακιστική νουβέλα» του Τσβάιχ. Αγαπώ τον Μπέκετ, τον Φάλαντα, τη Γιουρσενάρ, τη Γουλφ, τον Σεντράρ, τον Κάρβερ, την Πισαρνίκ… Ο μοντερνισμός, όπως εκφράζεται στο λογοτεχνικό λόγο, θα έλεγα ότι με γοητεύει ιδιαίτερα. Να πω επίσης ότι, πέρα από το βίωμα, η επαφή με την τέχνη και τη γραφή σε διαμορφώνει και σαν άνθρωπο, -σκέψη, στάση ζωής-, και στη συνέχεια, όταν φτάσει η στιγμή να αναμετρηθείς με το λευκό της σελίδας, αναμοχλεύει το μέσα σου να μετουσιωθεί σε ποίηση, πεζογράφημα, καλλιτεχνική δημιουργία γενικότερα.

Β.Δ. Πες μας λίγα λόγια για τον εαυτό σου.

Ε.Λ. Υπάρχει πολύ από την Εύη στους στίχους μου. Έχω κι εγώ, όπως όλοι, τις αντιφάσεις μου και την πολυπλοκότητά μου και με αυτά πορεύομαι. Αγαπώ τη θάλασσα και το χορό, ό,τι με κάνει να νιώθω, έντονα θα έλεγα, τη ζωή.

Β.Δ. Ποιο είναι το πιο συναρπαστικό κομμάτι της γραφής;

Ε.Λ. Η ίδια η γραφή. Η γραφή είναι μια δοκιμασία κι ένα παιγνίδι μαζί. Μια εσωτερική ανάγκη που καίει. Μια άβυσσος ζωής. Και είναι πάνω από όλα δουλειά, όπως μου αποτυπώθηκε, διαβάζοντας κάποτε μια συνέντευξη του Σεπούλβεδα, πέρα από έμπνευση και, αυτό που ονομάζουμε, ταλέντο.

Β.Δ. Ποιο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι κατά τη διάρκεια της ποιητικής    συγγραφής Το βλέμμα του Σκύλου; 

Ε.Λ. Σαν συνέχεια της προηγούμενης απάντησης, το αποτύπωμα του εσωτερικού σου κόσμου, του ασυνείδητου σε λέξεις, είναι πόνος και απελευθέρωση. Είναι επικοινωνία με τη βαθιά ύπαρξη. Βουτιά σε απύθμενο πυθμένα. Βγαίνεις κάποια στιγμή στην επιφάνεια και μετά ξανά και ξανά σου συμβαίνει το ίδιο. Επίσης, ο αποχωρισμός των ποιημάτων μού γέννησε ανάμεικτα συναισθήματα, αγωνίας και χαράς μαζί. Θα έλεγα ότι όλη η εμπειρία από τη γραφή μέχρι τη φωτογράφιση, που μοιράστηκα, Βιβή, μαζί σου, και μέχρι το τύπωμα του βιβλίου, είναι μια δημιουργική διαδικασία, μια γέννα και σαν τέτοια τη βίωσα.

 Β.Δ. Θα σε ενδιέφερε να ασχοληθείς με κάποιο άλλο είδος συγγραφής π.χ. διήγημα, βιογραφία, σενάριο;

Ε.Λ. Το πεζό μικρής φόρμας είναι κάτι που αγαπώ και είναι κομμάτι της δημιουργικής μου πορείας. Το σενάριο, επίσης, θα με δελέαζε, έχει τους δικούς του κανόνες.

Β.Δ. Θα ήθελα να κλείσουμε με μία ευχή σου

Ε.Λ. Εν είδει ευχών… Θεωρώ ότι έχουμε ανάγκη την τέχνη, την καλή λογοτεχνία. Ο καλός αναγνώστης πλάθεται από την παιδική ηλικία, για να μην πω νωρίτερα. Επίσης, χρειαζόμαστε την επαφή μας με τη φύση, που μας χαρίζει απλόχερα ομορφιά. Όσον αφορά τους κοινωνικούς αγώνες, να είμαστε παρόντες και να αγωνιζόμαστε ακόμα και για την ουτοπία. Θεωρώ σημαντικό το να μην χάνουμε την επαφή με το συναίσθημά μας, με το παιδί που έχουμε μέσα μας, το να μην σταματάμε να αναζητούμε τον βαθύ εαυτό.  Και, να θυμόμαστε ότι, όπως λέει ο Καμύ, «Η πραγματική γενναιοδωρία απέναντι στο μέλλον έγκειται στο να προσφέρεις τα πάντα στο παρόν».

Ευχαριστώ πολύ την Εύη Λιναρδή που μου παραχώρησε αυτή τη συνέντευξη!