«Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι, είμαι Ζάχα Μαραρέα και είναι το δελτίο ειδήσεων των 8. Ακολουθούν οι ειδήσεις σε τίτλους»
Στο τέλος της παράθεσης του χρονικού ένα τηλεχειριστήριο απογειώθηκε και κατέληξε στην ανοιχτή οθόνη της τηλεόρασης. Τα χρώματα για μια στιγμή επηρεάστηκαν, αλλά γρήγορα επανήλθαν σε μία σωστή κανονικότητα, το μπλε ξανάγινε μπλε, το κόκκινο κόκκινο και ούτω κάθ’ εξής.
Δεν γνώριζε ακριβώς.
Δεν γνώριζε ακριβώς τι.
Δεν γνώριζε ακριβώς τι είχε προκαλέσει την έκρηξη της. Μάλλον τα πάντα, αρχής γενομένης με την λάθος επιλογή για ανοίξει το χαζοκούτι (λίγες στιγμές πριν αποχωρήσει από το σπίτι για ένα ανέλπιστο ραντεβού με έναν γνωστό άγνωστο ή έναν άγνωστο γνωστό, ένα ζευγάρι μάτια που καρφώθηκαν άξαφνα βαθιά στη σκέψη της) για να ξοδέψει (ακριβώς) λίγες στιγμές κι ίσως να ελαφρύνει την παράξενη αδημονία της.
Στοιχείο δεύτερο, το απόλυτα υποκριτικό, στείρο βλέμμα της παρουσιάστριας, καθαρή επανάληψη όλων όσων μάλλον μαθαίνουν σε μια σχολή κυνικής υποκρισίας και αισχρότητας όλοι αυτοί οι ‘στυλοβάτες’ της δημοσιογραφίας. Εικόνα καθαρή, έντονο βάψιμο, αργός λόγος, άρθρωση άψογη, ψεύτικο ύφος, ύφος πιο ψεύτικο και από ανδροειδές (κι αναρωτιέται ο μέσος πολίτης που θα οδηγηθούμε με τα άλματα της τεχνολογίας, σε τι κακό κόσμο οδεύουμε, μακριά από τον καλό δικό μας), ύφος υπολογισμένο, παλιά καραβάνα, παλιά διαπλεκόμενη, λέξεις ζυγισμένες, φορτίο απευθυνόμενο στον τηλεθεατή.
Στοιχείο τρίτο, η επικαιρότητα. Κρατική μαφία, ευθέως και δίχως πια κανένα δισταγμό επίδειξη δύναμης, δεν υφίσταται καν λόγος για υποκριτικό λόγο, θέατρο του παραλόγου, κανείς δεν θα λογοδοτήσει, η δικαιοσύνη είναι ένα μακρινό όνειρο, η πραγματικότητα είναι σαφώς οδηγούμενη, έξω από τον έλεγχο των απλών, απομονωμένων ατόμων (που βρίσκεται ο δημόσιος χώρος;), οι ένοχοι αθωώνονται, οι αθώοι πεινούν κι όλα συνεχίζουν σε κύκλο, όλα συνεχίζουν. Κανείς δεν θα λογοδοτήσει για τους νεκρούς, κόλαφος η αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου για τον παιδεραστή μαστροπό, απευθείας αναθέσεις σε εταιρείες κολοσσούς, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, ιδιωτική παιδεία (όχι ότι δεν υπάρχει ήδη και τα λοιπά), ακρίβεια, ένας κόσμος που είναι φτιαγμένος για λίγους, ένας κόσμος που είναι φτιαγμένος για να καθυποτάσει. Κι η οθόνη διατηρεί στο ακέραιο τα χρώματα της.
Στοιχείο τέταρτο, η βιωμένη πραγματικότητα.
Δεν γνώριζε, λοιπόν, τι ακριβώς προκάλεσε την έκρηξη της, ειδικά μια μέρα σαν τη σημερινή, όμορφη, λαμπερή, ξεχειλίζει από ενέργεια και χαμόγελο, φόρεσε τα αληθινά της, φαντάζεται ήδη το αύριο, δεν γνωρίζει τίποτα γι’ αυτό, ας μείνουν και δυο ονειροπόλοι, αύριο ο κόσμος θα τους χρειαστεί. Η παρουσιάστρια συνεχίζει να μιλάει στο βάθος ενός πάνελ, όμως αυτή επιλέγει να μην ακούει, έθεσε σε λειτουργία τα φίλτρα της σίγουρη ότι αυτός ο κόσμος που προβάλλεται (σίγουρα ζοφερός) είναι μόνο η μία πλευρά του νομίσματος κι έτσι για μια στιγμή επαναπαύτηκε στη σιγουριά της, να ακόμα ένας κίνδυνος, ο κίνδυνος της άρνησης, άρνηση να δεις το πρόβλημα, προβλήματα δεν υπάρχουν, επομένως και μία ανάγκη για λύσεις.
Τελευταία έχει κολλήσει με τη λέξη αντίστιξη. Η αντιφατικότητα που ενέχει της φαίνεται εξαίσια αρμονική. Αν ήταν ρούχο, θα την φορούσε. Θα ήταν μια τέλεια προσθήκη για να κάνει εξαιρετική εντύπωση στο συνεχές ραντεβού με το άγνωστο. Έκλεισε την πόρτα πίσω της, εγκαταλείποντας με χαμόγελο ό,τι αποτελεί το αναστραμμένο κατακάθι της κοινωνίας.
«Σας ευχαριστούμε που μας παρακολουθήσατε. Κυρίες και κύριοι, σας ευχόμαστε ένα όμορφο βράδυ».
Γεννήθηκε το 1992 στην Πτολεμαΐδα. Σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στην Θεσσαλονίκη, όπου και συνεχίζει τις σπουδές του ως υποψήφιος διδάκτορας Ιατρικής στο ερευνητικό πεδίο της Ιατρικής Πληροφορικής. Γράφει ενεργά τα τελευταία 12 χρόνια ως αποτέλεσμα της συνεχούς ενασχόλησης του με τη λογοτεχνία, την ποίηση και την φιλοσοφία. Αγαπάει ό,τι έχει να κάνει με τέχνη και κυρίως με τον γραπτό λόγο. Αντιπαθεί τη μετριότητα και το ίδιο. Αγαπάει τον «Άλλο» κι ό, τι συνεπάγεται η παρουσία του. Αγαπάει τον κόσμο και τη δυναμική του να πλάθει νησίδες ομορφιάς. Ενθουσιάζεται με την παραδοξότητα της ύπαρξης και τη μεταβολική της ροή.
Χαρακτηριστικό της γραφής του είναι το ποιητικό στοιχείο, σε μια προσπάθεια προσέγγισης της μορφικής πληρότητας του πεζού από τη μία και νοηματικής πληρότητας της ποίησης από την άλλη. Επίσης, τα κείμενα του είναι εμποτισμένα με προβληματισμούς πολιτικής και υπαρξιακής φύσης, ενώ χαρακτηριστική είναι η σχεδόν μόνιμη επιλογή του να απουσιάζουν ονόματα και εξαντλητικές περιγραφές χωροχρονικών πλαισίων (το αντίθετο μάλλον ισχύει). Ο σκοπός της δραστηριότητας του έχει παραμείνει ίδιος με το πέρασμα του χρόνου: να συμβάλλει με κάποιον τρόπο στην τέχνη του λόγου και της ποίησης, αλλά και στην κοινωνική ζύμωση με την αποτύπωση προβληματισμών και ζητημάτων που ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο και με τον επιτονισμό της αναγκαιότητας για ανεύρεση νέων κινήτρων ενατένισης του μέλλοντος και επανεπινόησης του δημόσιου χώρου.
