Πιτσιλιές από δάκρυα έσταξαν επάνω στο βιβλίο.
Ξεθώριασε το μελάνι από τα γράμματα.
Των αγγέλων η υπογραφή ξέβαψε.
Νοτιάς φύσηξε στις πλαγιές του ακυβέρνητου αναστήματος,
τα φτερά της πεταλούδας μούσκεψαν από τις ακανόνιστες μελωδίες.
Ακονισμένα τα σύμπαντα, σίφουνες γευματίζουν
το Φως σου, σε πιάτο βαθύ, πορσελάνινο.
Προσταγή, παραπλέυρως, νυσταγμένη,
αποκοιμιέται στων εγκάτων τα ταλαίπωρα προσκυνήματα.
Τα ξυπνητήρια παίρνουν την Φωνή σου, αλλού να κατοικεί,
εκεί που οι τοίχοι λάμπουν σε ασπρόμαυρο.
Γαντζωμένος σε Ψυχές του ουρανού,
αναζητάς ένα, κάτι, λευκό, μέσα στα μαύρα σου τα σύννεφα.
Αυτό θέλεις να βρεις, Εσένα, μέσα στις πιτσιλιές των δακρύων σου,
να καθρεφτίζεσαι αλλιώτικος.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
