Μέρος Ένατο

η νέα ζωή ήταν σαρωτική ορμητική αφόρητη περιττή αγκάθι βάσανο η νέα ζωή ήταν μια σύγχυση μουντζούρα στους τοίχους χαλασμένος οργασμός η νέα ζωή ήταν απρόσμενη πηχτή άρρωστη βαριανασαίνει την ακούει κάθε βράδυ που κρύβεται σε κάτι παλιά σεντόνια που μυρίζουν σκόνη και φόβο βαριανασαίνει πλησιάζοντας με αργά βήματα σαν να θέλει απλά να επιβεβαιώσει την παρουσία της είμαι ακόμα εδώ είμαι ακόμα εδώ δεν έφυγες μπορείς να ελπίζεις μπορείς να ελπίζεις μπορείς ακόμα και η ελπίδα ανανεώθηκε άλλαξε τα ρούχα της εστιασμένη στο χαμένο τίποτα δεν είναι δεδομένο κάθε στιγμή είναι μοναδική και μπορεί να είναι μοναδική καμία στιγμή χαμένη ρουφά λαίμαργα αέρα οξυγόνο ενεργοποιείται το ένστικτο στο οποίο έχει πια εγγραφεί η εμπειρία του θανάτου η εμπειρία του ξαφνικού της αμεσότητας που να είσαι σύγχυση τα σεντόνια πνίγουν ακόμα και τις φωνές αδιάφορες σε ένα περιβάλλον που σήμερα ουρλιάζει σιωπηρά λίγο ακόμα και θα πρέπει να φύγω ανταλλάζει ματιές οι γύρω το ίδιο τρομαγμένοι πρέπει να φύγεις η έξοδος είναι πάντα ένα βήμα που κολλάει στο λαιμό τα πόδια ψάχνουν το μονοπάτι σήμερα έχει περίπατο το δάσος της πόλης τους υποδέχεται γκρεμισμένο περπατούν ανάμεσα στα τσιμεντένια πτώματα που ραντίζονται διαρκώς από το μπλε και το κόκκινο των σειρήνων ανακοινώσεις εντός ολίγου εκκενώστε τους δρόμους εκκένωση κένωση μετρημένες λέξεις αραδιασμένες σε ένα μικρό τετραδιάκι με κιτρινισμένες σελίδες και ίχνη ενός παλιού εαυτού η μητέρα ο πατέρας η οικογένεια περίεργη έννοια τα σεντόνια οι μακρουλές κεραίες που έχει για χέρια το φως που λιγοστεύει η όραση λιγοστεύει πρέπει να φύγω σε λίγο ομολογία σε καθρέφτες οι δικοί τριγύρω η νέα ζωή δεν χαμογελά ποτέ καθώς εκτελεί τα κεκτημένα μιας παλιάς οπωσδήποτε θα φύγω φαντάζεται τα πόδια του ρόδες σε αεροδιάδρομο τα χέρια του φτερά με κέρινα πούπουλα θα πετούσε κι ας ήταν μοιραίο να ξεγελαστεί από τον ήλιο άλλωστε το φως πόσο σαρωτικά ορμητικά αφόρητα άρτια ελκυστικό είναι πόσο καθαρό τούτες τις μέρες που άνεμοι μας κυνηγάν η νέα ζωή δεν φέρει πληροφορίες η νέα ζωή κυλά δίχως βοήθεια από καμία ανώτερη πρόνοια περίεργη έννοια ειδικά όταν πίνεις καφέ ανακατεύοντας όσα γραμμάρια έχουν απομείνει στο βαζάκι κάποτε θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε κάνει το δάκρυ σαΐτα και το στέλνει στον ορίζοντα μήπως και βρεθεί το χαμένο λίγο πριν επιστρέψει στην ανησυχία στον πανικό στον φόβο κουλουριάζεται συχνά στη γωνιά του δωματίου αδιαφορώντας για τα βλέμματα και τα βλέμματα αδιαφορούν γι’ αυτόν ιδού μια πλήρης απογύμνωση το αύριο κάτι άλλο θα φέρει και θα ντύσει την μαραμένη πραγματικότητα εγώ όμως πρέπει να φύγω εφόσον η νέα ζωή με υποδέχτηκε και με αποδέχτηκε εγώ πρέπει να φύγω γιατί το εγώ δεν λύγισε το εγώ παραστάτης το εγώ παραμιλά ακόμα τα τραγούδια του το εγώ παραμένει το εσύ έσβησε στο δάκρυ το εμείς κάπως διατηρείται σαν απόμακρο νυχτερινό αστέρι και το εγώ που πρέπει να φύγει να πει την ιστορία του να ξεδιαλύνει λίγο το χάος να παύσει το παραμιλητό του το εγώ που είναι το πιο σημαντικό το εγώ απεσταλμένος κι αγγελιαφόρος της χαμένης νιότης το εγώ που επαίτης γίνεται καταλύοντας το εγώ του το εγώ που τώρα θα φορέσει τα κέρινα φτερά του με ένα και μόνο πετάρισμα το εγώ που δεν αντέχει ταυτόχρονα όμως αντέχει με ένα και μόνο πετάρισμα θα βρεθεί αγκαλιά με ένα πύρινο βέλος του ήλιου με το ενδεχόμενο να καρφώσει τη μοναδικότητα του σε άλλο μέρος της γης το εγώ που αλώθηκε το εγώ που πεισματικά προσβλέπει στο εμείς