“Οι προσλαμβάνουσες αλλάζουν,
τα δεδομένα αλλάζουν, όλα αλλάζουν.”
Το μαγαζί που δούλευες,
ακόμα και το χρώμα στο φουστάνι.
Και πόσοι άνθρωποι άραγε πεινάνε και χορταίνουνε με ξηροκάρπια;
Πόσοι άνθρωποι γυρνάνε σπίτι τους και κλαίνε στα κρυφά;
Επειδή δεν τους αγάπησες. Ή επειδή δεν τους αγάπησες αρκετά.
Πόσοι φοβήθηκαν στον γυρισμό και κατηγόρησαν εσένα;
Διότι δεν ήσουνα εδώ να τους νοιαστείς ή μήπως δεν τους νοιάστηκες;
Πόσοι πληρώσαν το ταξί, γιατί φοβήθηκαν στον δρόμο
και πόσα άουντι στη γωνία περιμένουν να τους στραγγαλίσουν;
Πες μου, ακόμα πόσοι άνθρωποι θα μείνουνε κι απόψε σπίτι τους,
διότι τους αδειάζει η πολυκοσμία και το κοσμικό;
Και όλοι εμείς, το μόνο που θελήσαμε,
ήτανε αυτό το βράδυ να βρισκόμασταν στην αγκαλιά σου.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
