Συνέχισε να κατεβαίνει τα ξύλινα σκαλοπάτια
μετρώντας τα βήματα που χάνονται
σε κάθε τρίξιμο των ξύλων
μα ως συνήθως έχανε τον λογαριασμό
αφήνοντας κατά μέρος την εκτός τόπου ευαισθησία
απορρέουσα από μυθεύματα που πυροδοτούσαν
ψευδείς αντικατοπτρισμούς και οφθαλμαπάτες
που ίσως θα μπορούσε να αισθανθεί
για τα λάθη που έτσι και αλλιώς
αποτυπώθηκαν σε παρελθόντα χρόνο.
Έκανε στροφή και ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια
αποχαιρέτησε την έστω και μικρή
προσπάθεια απόδρασης.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
