Αφήνουμε τον χρόνο να υπάρξει
Διατάζουμε τον χρόνο που δεν υπήρξε
Βάζουμε δυο σώματα σε εφαρμογή/με κομμένη την ανάσα
Τ’ αποχωρίζουμε βίαια
Κόβουμε από την ρίζα τον τρόπο που θα ‘θελαν να συναντηθούν ξανά
Έτσι μόνο θα θέλουν
Γράφουμε σημειώματα που δεν θα διαβαστούν ανορθόδοξα
Συνταράσσουμε το κενό ανάμεσα στα γράμματα
Κανονίζουμε την επέλαση των βαρβάρων
Και βάφουμε τις βλεφαρίδες με νύστα
Ένα ξεχαρβαλωμένο ξυπνητήρι έρχεται την κατάλληλη ώρα
Περπατώντας πάνω σε μπρούτζινες μύτες
Αλείφουμε την πλάτη με υγρασία και σάλιο
Τον κώλο επίσης
Νομίζουμε ιστορική τη στιγμή
Και φτιάχνουμε μοκέτα για αναμνήσεις και επαναφορές
Μόνωση-ξανά μόνωση
Και 2 μανταλάκια να κλείνουν το στόμα. Μην πουν λέξεις
Που θα ξεχαστούν 2 ώρες μετά
Στάζουμε δυο κουταλάκια του γλυκού υγρασία και ανυπακοή
Συγκρότηση έπειτα. Καπνός-Διαδρομή
Δυο χέρια που καιρό έχουν να νιώσουν επιθυμία
Να μπερδευτούν σε δάχτυλα άλλων
7 παγωμένα δάκτυλα ποδιών και 3 που δεν προσεγγίζονται
Και τελικά έφτασαν στο σημείο
Δύο σώματα έλεγαν πάντα την αλήθεια
-νόμιζαν –την στιγμή που το ψέμα
Κάνει περίπατο στο στόμα
Κι έπειτα ο κουλοχέρης επαναφέρει το παιχνίδι
Στις σωστές διαστάσεις
Καλά κρατούν-κι έχουν γνώση
Ένας απορροφημένος μόνος
Φρικτός- σχεδόν μπογιατισμένος
Επιθυμεί νερό στα παραθυρόφυλλα
Θα άλλαζα όλες τις λέξεις μου
Με την ηχώ που αφήνει
Η μία
Η πιο άμεση
Η πιο ηχηρή
Στα μαλλιά σου.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
