Κάποτε θα πεθάνουμε,πλήρης ημερών.
Κενοί απ’ του αγγιγματος μας τα άδεια χέρια,
μέσα σε κλίνες περίτεχνες,με πρόσωπα οικεία δίπλα μας και αγαπημένα.
Κοίταξε μας.
Δε θα κοσμω καμιά κορνίζα μες το σπίτι σου
και εκείνη η ρωγμή επάνω στο προσκεφάλι,
δε θα ναι τίποτα παραπάνω από οτιδήποτε συνηθισμένο υπήρξε στη ζωή σου.
Ω, κοίταξε μας.
Βίοι παράλληλοι,στιγμές που δεν εφάπτονται’
τα βιβλία μου και τα γραπτά σου δε θα δουν ποτέ το φως της αυγής-
μαζί.
Τα βράδια, κοίταξε, χάνοντας ο καθένας μας κι από ένα ρυθμό στην καρδιά του,
αφού κάποτε γευτήκαμε πως θα ‘τανε η μορφή μιας μοίρας κοινής-
αφουγκραζόμαστε την οικειότητα της ανάσας μας, μέσα στο χάος της γης.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
