Πηγαίνεις σε μέρη όπου έζησες σκοτάδι και φτιάχνεις φως.
Εντοπίζεις την πραγματική σου ανάγκη και σου την προσφέρεις.
Γιατί αυτή είσαι εσύ
και αυτό χρειάζεσαι τώρα για να είσαι καλά.
Και όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, δεν το αφήνεις,
επειδή γνωρίζεις πόση αξία έχει για σένα.
Και δεν φοβάσαι να κάνεις λάθος,
γι’ αυτό δοκιμάζεις ξανά και ξανά, μέχρι να βρεις το σωστό.
Και επιτρέπεις στον εαυτό σου να γνωρίσει νέες εμπειρίες.
Βάζεις όσα όρια χρειάζεσαι εσύ, εκείνη τη στιγμή.
Επιλέγεις να μείνεις,
όπου αισθάνεσαι ασφάλεια, εκείνη τη στιγμή.
Φέρνεις εις πέρας διαδρομές που σε δυσκόλεψαν πολύ
και έρχεται ο καιρός της ανακούφισης.
Επιτέλους. Επιλέγεις αυτό που αγαπάς,
χωρίς να δίνεις πια εξήγηση ή αιτιολογία.
Και γιορτάζεις όπως θες εσύ.
Γιατί όχι;
Σε έναν κόσμο άπιστο,
διαλέγεις να έχεις πίστη.
Γιατί όχι;
Σε έναν κόσμο πια μεγαλωμένο και ενήλικα,
να παίζεις σαν παιδί.
Να σπάσεις αλυσίδες, ν’ αμφισβητείς φραγμούς.
Να γνωρίζεις ότι τα νερά σε ακούνε
και τα βουνά σε υπακούνε.
Να ξεκουράζεσαι στα σύννεφα
και ν’ αγαπάς τη βροχή.
Το δάχτυλο άμα σου κουνάνε, μη μασάς.
Να απαντάς. Και να ρωτάς.
Να είσαι γρήγορη. Να είσαι αργή.
Ναι είσαι άνθρωπος. Να είσαι πουλί.
Να είσαι έξυπνη. Να είσαι χαζή.
Να είσαι ώριμη. Να ‘σαι παιδί.
Να είσαι ολόκληρη. Να είσαι μισή.
Να είσαι πελώρια. Να ‘σαι μικρή.
Να είσαι τώρα. Να είσαι εσύ.
Γιατί όχι; Να είσαι.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
