Μπορώ σε σένα να επιστρέφω με τα μάτια κλειστά.
Κι ας είμαι τώρα άλλη.
Που τα μαλλιά μου γίναν μαύρα
κι η αύρα σου έχει φύγει από εδώ.
Κάτι στενάχωρο είχα πει, μα ισως να τ’ αλλάξω.
Αν δεν σε γνώριζα ποτέ, θα ‘πρεπε να σε φτιάξω.
Που τώρα κλέβω, ότι επάνω σου αγαπώ.
Δανείζομαι τη θάλασσα και πίσω δεν γυρίζω.
Σε σχηματίζω και σ’ επινοώ, όπου σε έχω ανάγκη.
Κι εκεί, κι εδώ, κι εδώ, κι όπου φοβάμαι ή πονάω.
Φοράω τα μάτια σου και στον καθρέφτη με κοιτώ
κι εκείνα γίνονται νερό, γλιστρούν στο πρόσωπο,
χτυπούν στα γόνατά μου, γεμίζουν το δωμάτιο
αλάτι και νερό και είσαι πάλι εδώ,
γιατί κατάφερα να κλέψω,
ότι επάνω σου αγαπώ.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
