«Είχα ακούσει κάποτε μια ιστορία για έναν καταζητούμενο αντάρτη που είχε βρει καταφύγιο στο σπίτι μιας νέας γυναίκας που είχε χάσει όλους τους δικούς της μέσα στη δίνη του πολέμου, όπως και το δεξί της πόδι, κι έμενε πλέον μονάχη στους τέσσερις τοίχους του πατρικού της, ενός πελώριου κι εκκωφαντικά άδειου νεοκλασικού στο κέντρο της πόλης»
«Λοιπόν;»
«Λοιπόν μια μέρα εμφανίστηκε στην πόρτα της, τραυματισμένος, εμπύρετος, παραμιλώντας λόγια που έμοιαζαν με παράκληση για συμπόνια, για βοήθεια, για αλληλεγγύη. Και πράγματι, εισακούστηκε. Η γυναίκα, συγκινημένη από την όψη του άντρα, τον έβαλε στο σπίτι της, τον περιποιήθηκε, τον τάισε, έπλυνε τις πληγές του και τον οδήγησε στο υπόγειο δωμάτιο που έμελλε να είναι το καταφύγιο του για τα επόμενα 5 χρόνια»
«5;»
«Μάλιστα. Καθότι η δύσμοιρη γυναίκα ερωτεύτηκε τον ταλαιπωρημένο άνδρα και, μη πιστεύοντας στην πιθανότητα να τον κρατήσει κοντά της με τα θέλγητρα της, προκαλώντας του αυτό που αποκαλούμε έρωτα ή αγάπη, άρχισε να του λέει ψέματα για την κατάσταση που επικρατούσε στον έξω κόσμο, ακόμα και μετά τη λήξη του πολέμου, ακόμα και μετά την κατασίγαση της φρίκης»
«Κι εκείνος; Δεν αναρωτιόταν, δεν αντιδρούσε;»
«Εξακολουθούσε σε όλη αυτή τη διάρκεια να είναι βαθιά συγχυσμένος. Το κορμί του ατονούσε σταδιακά, το ίδιο και η λάμψη των ματιών του, χωρίς όμως να χάνει την ελπίδα και όλα όσα εκείνα του έδιναν το κίνητρο να πολεμήσει. Έτσι, περισσότερο από αδημονία να επιστρέψει στον αγώνα και να χύσει το αίμα του προς όφελος ενός καλύτερου τάχα κόσμου, άρχισε τις ερωτήσεις, οι οποίες γίνονταν όλο και πιο επίμονες»
«Υπάρχει ένα όμως ή ένα αλλά κάπου εδώ…»
«Υπάρχει. Γιατί ο φόβος συνδυασμένος με την άγνοια καθηλώνει. Θα μου πεις, και με το δίκιο σου, τι φόβος θα ήταν αυτός αν δεν υπήρχε στον πυρήνα του μια μορφή άγνοιας; Εν πάση περιπτώσει, έδειχνε εμπιστοσύνη στην προστάτιδα του και πείστηκε ότι οι τέσσερις τοίχοι στους οποίους περιόριζε την ενέργεια και τα όνειρα του δεν ήταν φυλακή, μα καταφύγιο»
«Κάτι μου θυμίζει αυτό»
«Η απελπισία τον οδήγησε να αποθέσει όλες του τις ελπίδες και την εμπιστοσύνη σε εκείνη την γυναίκα που, άθελα της, παίζοντας το δικό της ρόλο σε μια όχι και τόσο ολότελα διαφορετική μοίρα, υπέκυψε στα απωθημένα της πάθη και στην κρυφή της ανάγκη να βρει το δικό της στήριγμα, τη δική της εστία ελπίδας για την οποία θα άξιζε να αγωνιστεί»
«Περίεργο που καταφέραμε να διαφύγουμε από τη φυλακή μας λοιπόν»
«Πιστεύεις ότι εκείνος είχε άλλους λόγους που μας κρατούσε στο υπογειάκι τόσο καιρό;»
«Τα πράγματα εδώ έξω δεν μοιάζουν τόσο άσχημα, μα δεν μοιάζουν και τόσο καλά. Δεν μπορώ να ξέρω τα κίνητρα καθενός, δεν μπορώ να ξέρω την αλήθεια»
«Όταν το μυαλό θολώνει από την απελπισία, δεν μπορείς να ελπίζεις στην αλήθεια, αλλά μόνο στην ανθρωπιά. Σώπα τώρα, ήρθε η ώρα μας να μπούμε»
Γεννήθηκε το 1992 στην Πτολεμαΐδα. Σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στην Θεσσαλονίκη, όπου και συνεχίζει τις σπουδές του ως υποψήφιος διδάκτορας Ιατρικής στο ερευνητικό πεδίο της Ιατρικής Πληροφορικής. Γράφει ενεργά τα τελευταία 12 χρόνια ως αποτέλεσμα της συνεχούς ενασχόλησης του με τη λογοτεχνία, την ποίηση και την φιλοσοφία. Αγαπάει ό,τι έχει να κάνει με τέχνη και κυρίως με τον γραπτό λόγο. Αντιπαθεί τη μετριότητα και το ίδιο. Αγαπάει τον «Άλλο» κι ό, τι συνεπάγεται η παρουσία του. Αγαπάει τον κόσμο και τη δυναμική του να πλάθει νησίδες ομορφιάς. Ενθουσιάζεται με την παραδοξότητα της ύπαρξης και τη μεταβολική της ροή.
Χαρακτηριστικό της γραφής του είναι το ποιητικό στοιχείο, σε μια προσπάθεια προσέγγισης της μορφικής πληρότητας του πεζού από τη μία και νοηματικής πληρότητας της ποίησης από την άλλη. Επίσης, τα κείμενα του είναι εμποτισμένα με προβληματισμούς πολιτικής και υπαρξιακής φύσης, ενώ χαρακτηριστική είναι η σχεδόν μόνιμη επιλογή του να απουσιάζουν ονόματα και εξαντλητικές περιγραφές χωροχρονικών πλαισίων (το αντίθετο μάλλον ισχύει). Ο σκοπός της δραστηριότητας του έχει παραμείνει ίδιος με το πέρασμα του χρόνου: να συμβάλλει με κάποιον τρόπο στην τέχνη του λόγου και της ποίησης, αλλά και στην κοινωνική ζύμωση με την αποτύπωση προβληματισμών και ζητημάτων που ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο και με τον επιτονισμό της αναγκαιότητας για ανεύρεση νέων κινήτρων ενατένισης του μέλλοντος και επανεπινόησης του δημόσιου χώρου.
