Παίρνει φόρα και βουτά μέσα σε χάρτες και βιβλία·
ο μόνος τρόπος ύπαρξης που γνωρίζει.
Σημαδεύει πόλεις, ανθρώπους και τοπία
με τα μάτια πάντα στραμμένα
κάπου πολύ μακριά·
είτε σε ό,τι ήταν,
είτε σε ό,τι πρόκειται να γίνει,
σε πρόσωπα και χάδια
αλησμόνητα και χαμένα στον χρόνο.
Θα πάει και από ‘δώ,
θα περάσει και από ‘κει,
ο ξεριζωμός ένας ακόμη κοινός παρονομαστής
ίσα-ίσα για να ξεθωριάσει από πάνω της
το κοινό είδωλο όλων όσων ήρθαν
χωρίς την αντοχή να μείνουν.
Να πει πως κι εκείνη αντέξε να αφήσει ψυχή να την κρατήσει,
αλλά και να κρατηθεί,
να αγαπήσει
αλλά και να αγαπηθεί
βαθιά,
ολοκληρωτικά,
χωρίς πείσμα,
ούτε φόβο
από το ατομικό της βάρος.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
