Ποτέ δεν θα βρουν μια φωτογραφία μας μαζί, ποτέ δεν θα μάθει ο κόσμος ότι αγαπήσαμε, λικνιστήκαμε και αγγίξαμε ο ένας τον άλλον.
Είμαστε απλά ψυχές που αγκαλιάστηκαν, σώματα που έψαχναν ο ένας τον άλλον, που βρέθηκαν στο σκοτάδι όταν όλοι οι άλλοι κοιμόντουσαν, όταν ο κόσμος έσβησε τα φώτα.
Αν μια μέρα κάποιος πει “τους είδα να αγαπιούνται” θα έχει δει μόνο δύο σκιές να κρέμονται μεταξύ τους, να συγχωνεύονται. Ποτέ δεν ήμασταν μια ορατή πραγματικότητα, ποτέ δεν ήμασταν ο περίπατος, ποτέ δεν μας δόθηκε ο ήλιος στο δέρμα, ποτέ δεν θα γίνουμε πιστοποιητικό.
Εμείς είμαστε το μυστικό.
Εμείς ήμασταν που κοιτάξαμε τον ουρανό και τα αστέρια και αγγίξαμε ο ένας τον άλλον με σκέψεις.
Yπάρχουμε τώρα, μέσα στις γωνιές της καρδιάς μας, χαϊδεύουμε τον εαυτό μας στις αναμνήσεις που ζήσαμε και αυτά τα ρίγη συναισθημάτων που νιώθουμε στο δέρμα μας δεν αγοράζονται.
Επιτρέπεται να ονειρευόμαστε, αλλά σιωπηλά.
Δεν είμαστε σαν τους άλλους, δεν θα είμαστε ποτέ σαν τους άλλους.
Ήμασταν μια ώρα αγάπης και είκοσι τρία όνειρα, επιθυμίες, κράμπες στο στομάχι.
Ήμασταν μια ώρα αγάπης, αυτό που οι άλλοι δεν είχαν ποτέ και ονειρεύτηκαν να έχουν.
*David White
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
