Άνθρωποι…
Κάτι τόσο απλό και τόσο δυσνόητο. Ενώ είσαι, δεν γνωρίζεις τη πλήρη έννοιά του. Οι άνθρωποι έχουμε άγνοια και η γοητεία αυτής, μας υπόσχεται πως κάποτε πέρα από το χρόνο, λίγο πέρα από το σώμα μας, θα βρούμε κάτι διαφορετικό που όλοι λίγο-πολύ πιστεύουμε πως υπάρχει. Αν υπάρχει κι άλλος κόσμος, σίγουρα θα έχει μάτια, διαφορετικά δεν θα’ χει νόημα. Ένας κόσμος “φωτεινών πλασμάτων” με μάτια που θα μιλούν για αγάπη. Αυτός ο κόσμος ίσως και να υπάρχει παράλληλα με τον τωρινό…
Στο πέρασμα της ζωής μας γνωρίζουμε πολλούς ανθρώπους. Καλούς, κακούς, ίδιους. Όλοι έχουμε γνωρίσει όμως, κάποιον διαφορετικό απ όλους τους υπόλοιπους. Κάποιον παράξενο για τα συνηθισμένα δεδομένα, σπάνιο ίσως και “τρομακτικό”. Άλλωστε σε αυτόν τον κόσμο, η διαφορετικότητα τρομάζει και απομακρύνει. Κάποιον θεωρητικά άγνωστο που σαν από μηχανής θεός μας προσέφερε τη βοήθεια του.
Πολλοί υποστηρίζουν την ύπαρξη του φύλακα αγγέλου, όπου νοερά και πνευματικά στέκεται πάντοτε στο πλευρό μας. Οι άνθρωποι όμως είμαστε πολύ καχύποπτοι και δύσπιστοι για να νιώσουμε και να πιστέψουμε κάτι τέτοιο. Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν πως ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ένα κοινωνικό ον και σπεύδει να προσφέρει βοήθεια σε κάποιον όταν του την ζητήσει. Οι πράξεις μας όμως είναι τόσο εγωιστικές και ζηλόφθονες για να πιστέψουμε και σε αυτό.
Κι αν υπάρχει κάτι ενδιάμεσο;
Είμαστε όλοι φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό, παρόλα αυτά υπάρχουν πολλοί ανάμεσα μας που διαφέρουν έντονα. Διαφέρουν, μα είμαστε ανίκανοι να τους παρατηρήσουμε, είτε επειδή δεν θέλουμε, είτε επειδή έτσι πρέπει…
Το αληθινό χαμόγελο όμως, φαίνεται, μεταδίδεται και η πηγή του είναι μία… Άλλοι θα το πουν ανώτερη δύναμη. Εγώ θα το πω Θεό! Έναν Θεό που επέλεξε ζωντανές και καθαρές ψυχές με σκοπό να βρουν τις χαμένες. Ψυχές που στέκεσαι πλάι τους και νιώθεις αυτή τη ξεχωριστή τους αύρα. Που μπαίνεις μέσα στο έντονο βλέμμα τους και αντικρίζεις αυτό το κάτι αλλιώτικο. Αν ανοίξεις καλά τα μάτια σου ίσως του δεις. Είναι λίγοι και μόνοι. Περιπλανιούνται συνεχώς, δίχως να μένουν στάσιμοι. Η καλοσύνη και η γλυκύτητα ξεχειλίζουν από μέσα τους. Θα σου δώσουν δύναμη και παρηγοριά πριν ακόμη νιώσεις πως τα χρειάζεσαι. Μεγάλη εντύπωση θα σου κάνει η δύναμη του μυαλού τους. Ο τρόπος σκέψης τους, είναι τόσο γοητευτικός, που θα σε αφήσει άφωνο το πόσο πολύπλοκη είναι μια απλή σκέψη.
Μπορεί να είναι εκείνοι που τους βλέπουμε να πολεμούν καθημερινά για τις κοινωνικές ανάγκες των ανθρώπων. Μπορεί όμως να είναι και οι φαινομενικά αόρατοι στα δικά μας μάτια. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Ίσως είναι εκείνη η ήσυχη κοπέλα με τα γυαλιά, που χλευάζεις, επειδή ποτέ δεν ακολουθεί τη παρέα έξω. Αυτός ο τύπος, που καθόταν πάντοτε μόνος και σκεπτικός στο παγκάκι της πλατείας κι εσύ απορούσες κάθε φορά που περνούσες από μπροστά του. Ο ρακένδυτος, που ζητούσε ελεημοσύνη και με τα χρήματα που του έδιναν, αγόραζε τροφή για τον αδέσποτο τετράποδο φίλο του.
Είναι λίγοι και ξέρουν να κρύβονται καλά. Άλλωστε οι θησαυροί, ήτανε πάντοτε κρυμμένοι.
Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό τους όμως, θα έλεγα πως είναι η ενσυναίσθηση. Για την ακρίβεια, η αρέσκεια τους στο να μεταμορφώνονται στον ψυχαναλυτή που τόσο έχεις ανάγκη, μπαίνοντας με μεγάλη ευκολία εντός σου και δίνοντας το πολυπόθητο βάλσαμο. Είναι εκείνοι που σε κάνουν να πιάνεις τον εαυτό σου να τους θαυμάζει σιωπηλά. Που είναι πηγή έμπνευσης και διδαχής. Που η δοτικότητα είναι τρόπος ζωής για αυτούς και όχι κοινωνική υποχρέωση. Άνθρωποι που χαρίζουν τα πάντα απλόχερα και απλά ξεχωρίζουν.
Αν λοιπόν ο Θεός έχει στείλει τους προστάτες του για εμάς πάνω στη γη, τότε αυτοί δε μπορεί να είναι άλλοι από απλούς καθημερινούς ανθρώπους που ζουν ανάμεσα μας. Γιατί το μεγαλύτερο δώρο Του στον άνθρωπο, είναι ο άνθρωπος…
Όλα αυτά μπορεί να είναι ένας σωρός από απλά αέρινα λόγια. Στην περίπτωση όμως που δεν είναι έτσι, ανοίξτε καλά τη ψυχή και τα μάτια σας. Γιατί εκεί έξω, βρίσκουμε και χάνουμε συνέχεια το νόημα για να το ξαναβρούμε κάπου εκεί ψηλά ή και χαμηλά… Εδώ, δίπλα μας, ανάμεσα μας.
Σε πρόσωπα παράξενα και αγγελικά ανθρώπινα…
Γράφει ο Κωνσταντίνος Συριόπουλος.
