Με τις άκρες των δαχτύλων της
άγγιζε κάθε επιδερμικό του κύτταρο
ψηλάφιζε τη φλέβα στο λαιμό
κάθε που πάλλονταν αναρριγούσε.
Στη δεξιά παλάμη του
έσφιγγε τρυφερά μια πένα
κι όταν το μελάνι
διαχέονταν στην πρόσφορη κοιλάδα
μετατρέπονταν σε χειρουργικό νυστέρι.
Άνοιγε όλες τις πληγές
των διαψεύσεων και των προσδοκιών
κι ύστερα τις έραβε με λέξεις
και μια βεβαιότητα
που ήθελε πάντα ν’ ακούει:
Μη σταματήσεις ποτέ να μ’ αγαπάς.
Την κοίταξε βαθιά στα μάτια
κι άφησε στα χείλη της άλλο ένα ποίημα.
*Από τη νέα ποιητική συλλογή “Το πορφυρό της φλέβας σου”.
*Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΓΡΑΦΗΜΑ.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
