Ανόητη θα με περάσει ο κόσμος, Σοφία Σταθάκη

Τα λόγια μου πάλι μετρώ, να μην τα χαραμίσω.
Που εσύ δεν θα τ’ ακούσεις, κι εγώ δεν θα μιλήσω.
Μα κι αν τ’ ακούσεις, θα μου πεις να το ξεχάσω,
“Μην σκέφτεσαι το παρελθόν. Γιατί ταλαιπωρείσαι;” .
Αν ήξερα γιατί και την αιτία, σκέφτομαι, ίσως καλύτερα να είχα νιώσει.
Μα όποιος κάθεται να τα μετρά, πες μου τι ξέρει;
Και σε ρωτάω τώρα εγώ, που ένα φτερό έχω σπασμένο,
γράμματα στο συρτάρι μου και τυλιγμένα αντίο,
τα φάρμακα, τις άκρες μου και λίγες καραμέλες.
Τίποτα ακόμα δε γνωρίζω όταν τα δω.
Μονάχα ξέρω πως στ’ αλήθεια έχω ζήσει.
Κι ίσως μια μέρα, εκεί φυλάξω και εσένα.
Και ίσως έτσι να ελαφρύνει η καρδιά μου.
Που μέσα στο κεφάλι μου συνέχεια σε φτιάχνω,
να μ’ αγκαλιάζεις, να με διώχνεις και να με πληγώνεις.
Κι αν ήτανε τα πράγματα αλλιώς; Το ίδιο θα ‘χες κάνει.
Στο λέω εγώ, που έχω ένα φτερό σπασμένο στο συρτάρι,
τα γράμματα, τις άκρες μου, τ’ αντίο -εγώ δεν ξέρω;
“Γιατί ταλαιπωρείσαι;” με ρωτάς,
διότι εσένα αυτό, σου φαίνεται ταλαιπωρία.
Μα όσο κλαίω, στο δρόμο μου λουλούδια ζωγραφίζω,
γιατί το δάκρυ προσευχή πάντα σημαίνει,
κι όλο τον κόσμο που ήξερε, σε σίγαση τον βάζω,
για να μπορώ πια να ξεχνώ τι έχει γίνει,
και άμα χρόνο βρω και αντοχή, τα φέρνω πάλι πίσω.
Τα “αν” και τα “γιατί”, κι “έπρεπε αλλιώς να πράξω”,
που εγώ έχω μείνει πια γυμνή, μα εσύ είσαι ντυμμένος,
που ένα-ένα τα έβγαζα, να βλέπεις την ψυχή μου,
μα εσύ ακόμα με κοιτάς κι εγώ έχω παγώσει,
και δε μιλάς και βρόντηξες την πόρτα ένα βράδυ, και-
πόσο ανόητη θα με περάσει ο κόσμος..
Που όσα λέω ακούγονται τρελά, που όσα νιώθω,
δεν έχω πει σε άνθρωπο, μη με παρεξηγήσουν.