Η ιστορία είναι οικεία σε όλους.
Εκείνο που μας ενοχλεί είναι οι λάθος παρουσίες και όχι οι σωστές απουσίες…
Η απουσία ενός προσώπου είναι συχνά μία κατάσταση βαθιά δημιουργική ενώ η παρουσία του μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική. Οι άνθρωποι αγνοώντας τη σημασία της απουσίας, διαχειριζόμαστε με λάθος τρόπο την παρουσία. Την δική μας και του Άλλου. Ο τρόπος αυτός με τα χρόνια διαμορφώνεται, πλάθεται καθώς γινόμαστε επιλεκτικοί για τους παρόντες και τους απόντες της ζωής μας. Εξάλλου, κάτω από ορισμένες συνθήκες η απουσία μοιάζει με το πάθος και παρόλο που είναι ένα συναίσθημα που πιθανόν να απομακρύνει έναν άνθρωπο, στο τέλος μας φέρνει κοντά με αυτό που είναι σημαντικό. Γι’ αυτό και καμιά φορά την ξεχνάμε. Όχι γιατί είναι ασήμαντη αλλά ακριβώς επειδή είναι σημαντική. Η απουσία είναι διακριτική. Δεν φωνάζει. Τίποτα που γνωρίζει πόσο σημαντικό είναι δεν φωνάζει.
Η απουσία είναι μια σκοτεινή κατάσταση. Εκπέμπει μυστήριο, λειτουργεί με υπόγεια ρεύματα, συντηρεί το Άγνωστο, μεταμορφώνεται σε σύμβολα, σε υπαινιγμούς και αθόρυβα μεταμορφώνει τα πάντα γύρω της… Αποκαλύπτει κρυμμένες αλήθειες που ποτέ καμία παρουσία δεν έπεισε για αυτές. Φανερώνει αυτό που βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια σε εκείνον που διακρίνει, παρατηρεί και κατανοεί προσεκτικά την ζωή. Είναι το καταφύγιο που φτιάχνουμε για να προστατεύουμε το όνειρό μας από την πραγματικότητα των άλλων. Εκεί μέσα κρυβόμαστε και αθωώνουμε ακόμη και την ίδια τη λέξη, τη βαφτίζουμε ανάλογα με τη διάθεση και την ανάγκη μας. Tην αφήνουμε να κυκλοφορεί στη ζωή μας, στο παρόν μας. Επιστρέφει μαζί μας στο σπίτι… Σέρνεται πάνω στον καναπέ και στο κρεβάτι μας… Κοιμάται στο δίπλα μαξιλάρι… Κατακλύζει τον χώρο… Γίνεται ένα με το σκηνικό της καθημερινότητάς μας.
Υπάρχουν άνθρωποι που ζούν, εμπνέονται και δημιουργούν από την απουσία του Άλλου. Και αυτό συμβαίνει συχνά ερήμην του. Αποσύρονται στη σιωπή. Εκεί που το σώμα ψάχνει γωνίες, το μυαλό κάνει κύκλους και τα μάτια στριφογυρνούν ζητώντας απαντήσεις, ανακαλύπτεις τον Άλλον επινοώντας νέους τρόπους και μηχανισμούς… Με τη φαντασία, με τη μνήμη, με τη διαίσθηση. Όχι με τη λογική. Αυτή θα έρθει πολύ αργότερα, απαιτώντας να διακρίνεις σωστά τα πράγματα… Να αποδεχτείς ή να απορρίψεις αυτό που θέλεις. Να υπερασπιστείς ή να καταδικάσεις το συναίσθημα που βιώνεις. Και τότε μαθαίνεις πως απουσία δεν υπάρχει όταν ο Άλλος βρίσκεται εντός σου.
Αντίθετα, υπάρχουν εκείνοι που ζουν μία κατάσταση ακραίας καταπόνησης του ψυχικού τους κόσμου εξ αιτίας μιας παρουσίας. Η καθημερινή επανάληψη της ίδιας εικόνας τους απασχολεί διαρκώς. Σε κάθε τέτοια ιστορία υπάρχει ένα χρονικό σημείο όπου ο ένας εκ των δύο συνήθως, υποψιάζεται πρώτος το τέλος της ιστορίας -ο Άλλος εξακολουθεί να αγνοεί ή επιθυμεί να αγνοεί- και στην προσπάθεια να καταλάβει πως αντέχει να ζει για χρόνια με έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζει ούτε τη γλώσσα που μιλά, διαπιστώνει πως πέρασε καιρός από τότε που ο ένας δεν ανέχεται τον άλλον, πως δεν ονειρεύονται μαζί ή ούτε και χώρια πια, πως το άγγιγμα -όταν υπάρχει- δεν προκαλεί παρά εκνευρισμό, θλίψη, πλήξη, σύγκρουση ή απλά δυσφορία. Παραδέχεται, αν και καμία αλλαγή δε συνέβη, πως δεν είναι πια διατεθειμένος να ζει με μια παρουσία που στέκεται μπροστά του κρύβοντας το φως… Αρνείται να συντηρεί πια το πλαίσιο ενός συμβιβασμού και μιας συνήθειας. Και τότε μαθαίνεις πως μια παρουσία δε καταργεί τη μοναξιά σου…
Και αν η ίδια η ζωή έχει αποδείξει πως είναι σύνηθες δύο άνθρωποι να ζουν μαζί για ολόκληρα χρόνια στο ίδιο σπίτι, αλλά ο κεντρικός πυρήνας του καθενός να παραμένει άγνωστος στον άλλον… Και αν η ανυπομονησία να μετατρέπουμε την απουσία σε παρουσία μας κάνει υπερβολικά επίμονους στη διεκδίκηση του Άλλου και οδηγεί την καθημερινότητα μας σε μαρασμό και υστερικές ευαισθησίες -αυτό είναι και κάτι που τρομάζει. Έχουν κάτι φοβικό, απειλητικό, παρανοϊκό αυτές οι συμπεριφορές…- Και αν υπάρχουν καταστάσεις που απαιτούν από εμάς τη φυσική και ψυχική μας παρουσία εκεί και για πάντα, φυλακίζοντας ακόμη και τις ενοχές μας, είναι γιατί φοβόμαστε την απουσία. Την απόφαση της οριστικής αποχώρησης. Την απογύμνωση της αλήθειας. Τον αποχαιρετισμό σε στιγμές κούφιες που μπουκώνουν και αλλοιώνουν την πολυτιμότητα μιας υγιούς σχέσης. Tο αντίο που πονά αλλά τελικά λυτρώνει. Την απ-αλλαγή που αφήνει κενό αλλά και ανοίγει χώρο να έλθουν άλλα που έχουν νόημα και αξία στη ζωή…
Ας θυμόμαστε…
Η απουσία δεν είναι απειλή και ούτε εμείς είμαστε ανήμποροι μπροστά της. Απουσία δε σημαίνει ανυπαρξία, ούτε μη διεκδίκηση. Σημαίνει αναπνοή. Δική σου, του Άλλου, της σχέσης. Στη σιωπή της απουσίας συμφιλιώνεσαι με όσα έχεις, με όσα δεν έχεις πια, με όσα δεν είχες ποτέ, με όσα θα ήθελες να έχεις αλλά και με όσα αντέχεις, με όσα σε ανέχονται, με όσα δε θες να ανέχεσαι πια… Είναι εκείνη που αποδεικνύει την αποδοχή, την αγάπη σβήνοντας την αγωνία στη στιγμή. Και όταν το παρελθόν ζητά επίμονα να κλείσει και εμείς να απαγκιστρωθούμε από απαιτήσεις και προσδοκίες άλλων, ας πούμε με ειλικρίνεια τι επιθυμούμε να κάνουμε από εδώ και πέρα. Ας διεκδικήσουμε αυτό για το οποίο προοριζόμαστε. Να είμαστε ήρεμοι και ευτυχισμένοι. Και εάν αυτό σημαίνει να λήξουμε σχέσεις που δε μας ικανοποιούν, να αποδεσμευτούμε από ανθρώπους που δε μας ταιριάζουν, να βγούμε από ένα μονοπάτι που δε περπατιέται ή ένα ποτάμι που δε κυλά πια, τότε να το τολμάμε. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε με ό, τι μας προσφέρθηκε.
Ας θυμόμαστε…
Η απουσία είναι δρόμος που βαδίζεται από ανθρώπους –δεν είναι μια λειασμένη ευθεία, αλλά ένας δρόμος μετ’ εμποδίων. Και ο δρόμος ενέχει πάντα την αλήθεια και το ψεύδος, την ανακάλυψη και την ψευδαίσθηση, την αλήθευση και την εξαπάτηση σε κάθε στροφή και σε κάθε στιγμή της πορείας. Είναι μια συνεχής διαδρομή με αιφνιδιασμούς, λοξοδρομήματα, ασφυκτικές πιέσεις, ανακουφίσεις. Διαδρομή που δεν οδηγεί σε καταστροφή αλλά σε αναβάθμιση των σχέσεων, σε εμπλουτισμό των συναισθημάτων, σε διεύρυνση της σκέψης, σε αντοχή απέναντι στη ψυχική φόρτιση που προκαλεί μια σωστή απουσία ή μια λάθος παρουσία. Διαδρομή που δημιουργεί εσωτερικές συγκρούσεις, όμως ταυτόχρονα προκαλεί και τις απαραίτητες ζυμώσεις που θα φέρουν τη νέα Αρχή όταν προετοιμαστούν οι συνθήκες. Και αν προσπαθείς να ρίξεις προβολείς πάνω της, σκοτώνεις την μαγεία… Επειδή υπάρχει και αυτό που η ανθρώπινη λογική δε συλλαμβάνει και δεν είναι σε θέση να διακρίνει. Το Αόρατο. Την κρυμμένη Ουσία… Την Έμπνευση. Και οι αληθινές ανθρώπινες σχέσεις δημιουργούνται από έμπνευση. Έμπνευση αγάπης, ερωτισμού, εκτίμησης, κοινής χαράς.
Έμπνευση για το μαζί.
Γράφει η Αλεξία Kατσαβού.
©alexiakatsavou
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
