Δεν μπορείς να ζήσουμε όπου αγαπώ,
γι’ αυτό έχω βάλει τα κλάμματα.
Θέλω ένα σπίτι εκεί,
και θες εσύ ένα παγκάκι.
Και τι να την κάνω τη θέα,
αν είμαι μόνιμα στο δρόμο;
Πίνω νερό από το ποτήρι που έσπασες,
και μετράω τις μέρες που έζησα.
Κι είναι ντροπή, να σκέφτομαι ακόμα το γλυκό σου πρόσωπο.
Είναι λάθος να ξέρω ποιος είσαι και να μη στο πω.
Να σε βλέπω το βράδυ στο μαγαζί,
και να μοιάζουμε ξένοι στους ξένους.
Πόσο κοντά είσαι,
ποτέ δε σκέφτηκα.
Μονάχα όταν μου γύρναγες την πλάτη
που έπρεπε άθηχτη να μένω και αλώβητη
-εν τέλει να μην είμαι ερωτευμένη,
όταν μου γύρναγες την πλάτη.
Και ξέρω, ότι μέτρησες τα δευτερόλεπτα
όταν με πήρες αγκαλιά• εγώ ηρέμισα,
όμως εσύ είχες στο σακάκι “πίσω κείμενο”,
ίσως στο τέλος να το έκαιγες κι αυτό.
Σου γράφω τώρα ποίηματα,
τους δίνω τίτλους που αρχίζουνε με “α” στερητικό.
Πόσο κοντά είσαι,
ποτέ δεν σκέφτηκα.
Το ήξερα. Κάθε φορά,
που σε κοιτούσα απ’ την απέναντι γωνία.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
