Ζωή Αμοιρίδου
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
«Το κορίτσι της ραστώνης»
Διάφανη, διαυγής, παρατημένη στου κόσμου τη ραστώνη.
Αναμένει το αυγουστιάτικο φεγγάρι να κάνει κύκλο στο σκοτάδι.
Ήταν χαμένη στα ρηχά και περπατούσε σε μονοπάτια τυφλά.
Διάλεγε μηχανικά...
Η ανασκαφή όπως θα την θυμάμαι.
Αν κάποιες μέρες θα θυμάμαι ως τις πιο ωραίες του ’19, αυτές θα είναι οι μέρες της ανασκαφής στην Βεργίνα. Οι τρεις εβδομάδες που...
Για την Frida Kahlo.
Ήσουν αστέρι κόκκινο που φώτιζε χρώματα τροπικά.
Γήινη, καρφωμένη στο έδαφος.
Μα και αέρας μεξικάνικος που δαμάζει καμβάδες.
Ήσουν αυτοαναφορική.
Τα υπαρξιακά σου ζητήματα μοιράστηκες με εμάς.
Γίναμε ταξιδιώτες...
Απώλεια
Να χάνεις. Πρόσωπα και στιγμές. Αυτόν, αυτή που κάθονταν στην καρέκλα με το κόκκινο κάλυμμα. Με το γέλιο που σε ανακούφιζε. Με όλα όσα...
A4
Ζούμε τη ζωή μας στο περίμενε.
Δε βρίσκουμε ποτέ την κατάλληλη στιγμή ν’ αναπνεύσουμε.
Μας αρέσει να βρισκόμαστε εν αναμονή- κυρίως να μας θέτουν οι άλλοι.
Να...
Αποκαθηλώνοντας μνημεία και αποκαθιστώντας τη μνήμη.
Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες μιας πρωτόγνωρης προσπάθειας για αποκατάσταση της συλλογικής μνήμης μέσω της αποκαθήλωσης αγαλμάτων αποικιοκρατών δουλέμπορων. Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ...
Τα μπαλκόνια.
Τα μπαλκονάκια της Θεσσαλονίκης έχουν την τιμητική τους αυτή την περίοδο. Τον τελευταίο καιρό οι ένοικοι μικρών διαμερισμάτων της πόλης έχουν βαλθεί να δώσουν...
Η Εταίρα του Έρωτα
Η Εταίρα του έρωτα δεν πρόφερε τα ρω του έρωτα, μα μιλούσε με τα φι των φιλιών.
Φορούσε το άρωμα της άνοιξης κι είχε μαλλιά...
Το φεστιβάλ.
Το φεστιβάλ για μένα είναι το λιμάνι. Ένα λιμάνι που σφύζει από ζωή. Μια όμορφη ζωή ανθρώπων που η κινηματογράφηση τους σέρνει σε αποθήκες...
Μάγκνα Μάνα
Είδες τον πόνο σου κατάματα.
Για δύο μάτια ψυχής
γκρεμίζεις ουρανούς,
ξυπνάς συνειδήσεις.
Ξύνεις την πληγή σου
για τη δικαιοσύνη μιας ζωής.
Πέθανες σε μια στιγμή.
Μα ιστάμενη σήμερα,
γυρεύεις λευτεριά.
Πλάι σε...