Φεύγεις, χάνεσαι ψηλά
και ξάφνου κάνεις μια βουτιά
τον ουρανό αγγίζεις από κει
και μας κοιτάς
λες και υπάρχεις μόνο εσύ!
Εσύ είσαι ο διαφεντευτής
Εσύ κι ο μέγας ο υποκριτής.
Σ’ αφήνουμε να φύγεις πιο ψηλά
να παρασύρεις – ίσως- και την
δική μας καρδιά.
Το βάρος, όμως, είναι ζόρικο πολύ
και δεν αντέχει το πολύχρωμό σου
το κορμί.
Χαμόγελα ψεύτικα στη γη σκορπάς,
γέλια κι εφήμερες χαρές
σ’ αγκαλιές κρυφές
σε παραλίες από βότσαλα γυμνές.
Και ξάφνου κάνεις μια βουτιά
Ίλιγγος και ταραχή πολλή
Ώσπου να πέσεις ολόκορμα στην ξερή τη γη.
Γιατί –όσο- και να τεντώσω το σκοινί-
ποτέ δεν βλέπω
αυτό που ζεις εσύ,
γιατί είσαι της ζωής μας ο διαφεντευτής.
Αρκεί τ’ όνειρο που ζήσαμε
για μια στιγμή μαζί.
Ν.Μ. 11/3/2021
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
