Αγιότατος έρως «Δεν είναι αστείο. Ούτε ηθελημένη θυσία»
30/5/2020
Γράφει η Μαρία Πανούτσου
νοερά
γκεζαρώ στους δρόμους
και κοιτώ τους ανθρώπους
καθώς απλώνω το χέρι
για ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα
Μ.Π
Pic:: Milagros Caturla Spanish photographer–1920-2008
Λίγα Λόγια σε προσωπικό τόνο
Όταν ετοιμαζόμουν να πάω Ιαπωνία για ένα σεμινάριο με τον ΜΙ ΤΑΝΑΚΑ στο Τόκιο για να μαζέψω τα χρήματα -θα έμενα εκεί τρεις μήνες – δούλευα σε μια κρεπερί στα Eξάρχεια πίσω και δίπλα από το Eθνικό Mουσείο. Ήταν η μόνη φορά που εργάστηκα ως σερβιτόρα. Είναι μια γοητευτική και δύσκολη δουλειά. Θα την έκανα ευχαρίστως τακτικά αν ήμουν καλή σε αυτό, αλλά δεν ήμουν. Δεν είχα την σωστή απόσταση από εκείνους και την σωστή autorité που πρέπει να έχει ο σερβιτόρος. Ήταν επιλογή μου με κάποια τρόπο, δεν ήθελα να μπω σε αυτόν τον ρόλο εκτός θεάτρου, γιατί είναι ρόλος. Πολλοί καλλιτέχνες διαλέγουν αυτό το επάγγελμα για βιοπορισμό. Είναι τέχνη πολύπλευρη και πολυσήμαντη. Σήμερα φιλοξενώ μια ποιήτρια barista γι’ αυτό τα θυμήθηκα όλα αυτά. Το μυαλό μου τρέχει σε μέρη που εξερευνούσα στα ταξίδια μου και πήγαινε νωρίς να μην έχει κόσμο ώστε να γευτώ τον χώρο άδειο και τον μπάρμαν ή μπαργούμαν σε πιο χαλαρή και εκτός ρολού κατάσταση. Εκεί… Τότε… μπορούσε να είναι η ώρα του καφέ, δηλαδή η ώρα της ελευθερίας.
Αυτήν την ελευθερία αναζητά και η ποίηση της Αθανασίας. Ο λόγος της Αθανασίας Δρακοπούλου επιθυμεί να είναι άμεσος, εξομολογητικός, καθαρός. Ψάχνει έναν νέο τρόπο γραφής. Ταλαντεύεται μεταξύ αισθαντικής ατμόσφαιρας και μαρτυρίας – ομολογίας. Σε μορφή θεατρικού μονολόγου, αγγίζει στιγμές του ποιητικού ρεαλισμού και άλλοτε ζητά να ανυψωθεί μαζί με τον αναγνώστη σε πιο ουράνιες ψυχικές καταστάσεις. Νοιώθεις ότι είναι σε δρόμο πορείας με τα φώτα αναμμένα. Μοιάζει να έχει επίγνωση της πραγματικότητας και παρουσιάζεται ως δυνατή και έμπειρη και όμως μια άπειρη σε μέγεθος παιδικότητα αναβλύζει από τα κείμενα της με ρήγματα μελαγχολίας που ζητούν ξανά μια συνοχή. Οι εικόνες της, δηλώνουν γνώση της δομής της αφήγησης. Η γυναικεία της φύση, νικητής στο παιχνίδι της ζωής.
Σήμερα φιλοξενώ στον ‘Αγιότατον Έρωτα ’
την ποίηση της Αθανασίας Δρακοπούλου
Ποίηση: Αθανασία Δρακοπούλου
Εικόνα: Milagros Caturla
Αθανασία Δρακοπούλου
Τρία αδημοσίευτα ποιήματα
Μεταβλητότητα
Υπάρχει πάντα μία αλμυρή πληγή στον καθένα μας.
Για άλλους φυλαχτό, για άλλους σημάδι γέννησης.
Ο Έρωτας δύο χαρακιές και ένα ξερό λουλούδι σε κάποιο λεύκωμα καλοκαιριού.
Νύχτες των γιασεμιών και των θαυμάτων,
που οι δαίμονες φορούν κατάλευκους μανδύες και αντιπαλεύουν με τη λογική.
Θα με σκοτώσεις άλλη μια φορά το γνωρίζω.
Θα χώσεις καλά όλη την σαπίλα σου, μέσα στην αλμυρή πληγή μου.
Χαμογελάω στον χρόνο φονιά .
Όχι από φόβο από συνήθεια.
Με κούρασε πολύ ετούτος ο Χειμώνας,
με τις έσχατες υποσχέσεις και τα ανεδαφικά λόγια.
Αυτοί που νιώθουν, παραμένουν απροστάτευτοι.
Δεν γνωρίζουν τις αποχρώσεις του παιχνιδιού.
Είναι διάφανοι και ρευστοί, προικισμένοι με τη δύναμη του νερού.
Καμία φορά απορώ…
Πώς κατόρθωσες να κάνεις κάμπιες,
όλες τις πεταλούδες που έκρυβα στις παλάμες μου.
Χαμογελάω!!
Απορώ!!
Καπνίζω!!
Καπνίζω αδιάκοπα…
Εσύ γυροφέρνεις το ταβάνι σαν μια πόρνη πυγολαμπίδα,
που έχασε το δρόμο του φωτός.
Δεν είναι αστείο.
Ούτε ηθελημένη θυσία.
Το μέλλον των εραστών είναι πάντα παράδοξο.
Ακριβώς σαν το πρώτο τους αντάμωμα.
Σαν την έκρηξη ενός ηφαιστείου.
Φαντασμαγορική και ανελέητη.
Εσείς πόσα φονικά έχετε ηθελημένα διαπράξει; (αδημοσίευτο)
Ειδωλολατρία
( κεφάλι δίχως πρόσωπο )
Στάσου για λίγο, στο τετελεσμένο της αγωνίας .
Κανε τσιγαράκι, και τραβά φύλλο απολογίας.
Μίλα !!!
Για την αδέσποτη ελεημοσύνη.
Τράβηξε φύλλο, δήλωσε το κατέβασμα.
Αλήθεια ή θάρρος, στις Οδύσσειες άλλης μιας Αγίας νύχτας.
Δεν αγοράζεται, ο έρωτας με τον πήχη .
Στους ηττημένους στρατώνες των ποιητών,
παρηγοριά γυρεύουν οι συλλέκτες.
Η διανομή τελείται, σε κουρνιαχτό ψευδαίσθησης.
Στις μελωδίες ματαιότητας, περιγραφή χροιάς αλμύρας κι υακίνθων.
Στο ένδοξο βάραθρο, που σαρώνουν χοροεσπερίδες ονομάτων.
Σε ακέφαλες μνήμες αγγιγμάτων,
που στοιβάζουν σταχτοδοχεία τα ίχνη.
Σε κατάσαρκα αφίλητα όνειρα,
που γεννούν βροχή στον ενδότερο ουρανό.
Σε γραφές φωτοστέφανα.
Που κλειδωμένα στο συρτάρι,
ξεφεύγουν από βλέμματα γδυτά.
Δεν αγοράζεται ο έρωτας.
Μόνο νηστεύει !!
Καθώς φωλιάζει στους σφυγμούς,
συνηρημένης απουσίας σωμάτων. (αδημοσίευτο)
Δοκιμή
Άπλωσαν τα γράμματα, σαν τα πράσινα φυλλώδη λόγια του κισσού.
Σε πανσέληνο μαντρότοιχο.
Θα κοιμηθώ απόψε στο χορτάρι, να ακούσω την καρδιά της γης σε ώρα γαλήνης.
Φτερούγισμα Άνοιξης.
Εχθροί και αδερφοί εξ αρχής δρόμου αιμάτινου .
Ένδυμα έρωτα, ψυχές στα ελαφριά πούπουλα.
Ύστερα σε τάρταρα που υποβόσκουν.
Η ροπή μου είναι άγνωστη, η έλξη μου παράφορη.
Σε είδα μία φορά… Από τότε σε συναντώ σε χιλιάδες ορδές ανθρώπων.
Μία επιβεβαίωση φέρει το όνομα μου .
Τελικά η υγρή φυλακή , είναι ακόμα σε κατάσταση ύπνωσης .
Εντούτοις ικανή να επωάσει…
Ας γεννήσουν φυσιολογικά οι ιδέες, αυτό που εμείς δεν μπορέσαμε.
Υπάρχει χρόνος. Απλά παραμένει ξένος και ωχρός .
Τοίχοι και δέντρα προσκύνημα της επόμενης ημέρας.
Με τα πόδια ανοιχτά.
Με σφραγισμένα κουτιά.
Είναι κακό που η Άνοιξη, έρχεται με ραντεβού.
Στα βλέμματα των ανθρώπων. (αδημοσίευτο)
«Ο αγιότατος έρως και άλλα τινά»
Ρapaver rhoea
Η ερωτική ποίηση που πραγματεύεται την φυσική κατάσταση που προκύπτει αθέλητα στους ανθρώπους και τους βγάζει για λίγο ή για πολύ, από τον δρόμο που έχουν χαράξει, είναι μια πράξη που έχει όλα τα στοιχεία μιας επανάστασης, μιας προσωπικής επανάστασης, που είναι και η πιο ουσιαστική. Ο έρωτας αφορμή για αλλαγή και αμφισβήτηση συθέμελα του εαυτού μας και των αρχών μας, έρχεται ολόδροσος να μας οδηγήσει σε όχι και τόσο δροσερές και ευχάριστες ψυχικές καταστάσεις. Η ποίηση κατ’ εξοχήν ερωτική, ακόμη και όταν δεν φαίνεται στο πρώτο πλάνο της γραφής, μας ανοίγει ορίζοντες για να έρθουμε πιο κοντά στο ‘πρόσωπο’ του ανθρώπου που δεν είναι εύκολο να προσεγγίσουμε με άλλο τρόπο.
«Ο Αγιότατος Έρως και άλλα τινά»: Σύλληψη, έρευνα, οργάνωση και εκτέλεση:
Μαρία Πανούτσου.
Ευχαριστώ την Αθανασία Δρακοπούλου για την συμμετοχή της αυτή.
Το βλέμμα σου.
Διαλύθηκε στο πρώτο υγρό τοπίο.
Πρώτα βροχή.
Μετά θρύψαλα.
Φωνή σπασμένη.
Μετά κρότος.
Κόκκινα γέμισαν τα παράθυρα.
Ύστερα ήρθαν τα πουλιά.
Καμπάνες του χειμώνα.
Γιορτάζει το νησί.
Μα εσύ αλλού ταξιδεύεις.
Το βλέμμα σου κύμα ωστικό.
Οριστική καταδίκη.
*Συνωστισμός.
Α.Δ
Αθανασία Π.Δρακοπούλου
Η Αθανασία Π.Δρακοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα ημέρα Κυριακή. Στις 26 Ιουνίου του 1977, την εποχή του Θέρους. Τα 15 τελευταία χρόνια της ζωής της κατοικεί στο Νομό Κορινθίας. Διαμένει και εργάζεται με θέα τη θάλασσα. Εργάζεται στο κλάδο της μαζικής εστίασης. Είναι τελειόφοιτος του Τ.Ε.Ι. Αθηνών στο τμήμα Εφαρμοσμένων Τεχνών. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια Ιστορία της Τέχνης και Θεατρικής αγωγής. Υπήρξε μέλος της θεατρικής ομάδας ” Αθέατο Θέατρο “. Συμμετείχε ως αρθρογράφος στο διαδικτυακό Ραδιόφωνο (Poets Radio/ Η φωνή των ποιητών). Είναι μέλος του διαδικτυακού εντύπου Συνποιείν Radio magazine. Πρώην ποιητικό μέλος του καλλιτεχνικού ρεύματος “Κυνικός Υπερρεαλισμός” , με συμμετοχή στην πρώτη συλλογική έκδοση. Ενεργό μέλος της Καλλιτεχνικής Συντεχνίας Fool’s Moon (ομάδα που απαρτίζεται από εικαστικούς και ποιητές) ενώ πεζοποιήματά της έχουν επενδυθεί μουσικά από την avant garde jazz band ” A Fish In The Ear “. Έχει μια ποιητική συλλογή σε ηλεκτρονική μορφή στην Ανοιχτή Βιβλιοθήκη (Open Books) με τίτλο: “Το ημερολόγιο της μπλε κουβέρτας” σε καλλιτεχνική επιμέλεια του ποιητή συγγραφέα και εικαστικού Θανάση Πάνου.
[Copyright © Μαρία Σκουλαρίκου-Πανούτσου]
Επιμέλεια: Αλεξία Κατσαβού.
Η Μαρία Πανούτσου γεννήθηκε στην Αθήνα και υπηρετεί το θέατρο και την ποίηση από το 1979. Σπούδασε μουσική, χορό, θέατρο, ζωγραφική και φωτογραφία στην Ελλάδα, Αγγλία, Πολωνία. Έχει ταξιδεύσει για σπουδές και για συμμετοχή σε Διεθνή Φεστιβάλ θεάτρου, με το Θέατρο Τομή, στην Αγγλία, Σκωτία, Ρουμανία, Γεωργία, Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία, Ιταλία, Κύπρο. Έζησε στην παιδική της ηλικία στο Ιράκ, στην Κύπρο και στο Λίβανο. Ξεκίνησε πολύ μικρή το χορό και το θέατρο και με την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά βραβεύτηκε με πέντε βραβεία στο Φεστιβάλ Ιθάκης. Σκηνοθεσίας, καλύτερης παράστασης, καλύτερης παρουσίασης νεοελληνικού έργου, βραβείο γυναικείου ρόλου και έπαινος ανδρικού.
Τώρα ζει, εργάζεται και μοιράζεται την ζωή της μεταξύ Αθήνας, Κέας και Λονδίνου. Είναι απόφοιτος του Έκτου Γυμνασίου Θηλαίων. Διπλωματούχος της Σχολής Κλασσικού χορού Ε. Ζουρούδη. Διπλωματούχος της Επαγγελματικής σχολής Θεάτρου Αθηνών Έχει σπουδάσει στο GROTOWSKI LABORATORIUM στο Βρότσλαβ της Πολωνίας. Τελειόφοιτος του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών.
Σπούδασε στο Open University of London Humanities – Ανθρωπιστικές σπουδές, και συμπλήρωσε την μελέτη της για την Αρχαία Ελληνική Τραγωδία με την παρακολούθηση: Αθηναϊκή Δημοκρατία, 5ος αιώνας, στο Open University of London.
Παράλληλα με το θέατρο και την τέχνη η Μαρία Πανούτσου έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές, «ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ», «SALUADER» και «ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ ή ΟΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣΑΝΔΡΑ ΑΠΟ ΤΟ CITY» που έχουν εξαντληθεί και ετοιμάζει την έκδοση της νέας ποιητικής συλλογής με τίτλο «Η ΠΟΛΗ».
Μελέτησε Ζωγραφική και Αγιογραφία με τον ζωγράφο Δ. Πάλμα, και Κεραμική με τον γλύπτη Ν. Σκλαβενίτη. Ζωγραφίζει από το 1982 και χρησιμοποιεί ποικίλα υλικά για τον σκοπό αυτόν. Δουλεύει τον πηλό κατασκευάζοντας έργα αποκλειστικά με το χέρι και όχι με τον τροχό. Με την Φωτογραφία και τις αρχές της κινηματογραφικής τέχνης, ασχολήθηκε την περίοδο 1980-90 όπου έγινε δεκτή και στο International Film school of London.
Επίσης στο θέατρο παρουσιάζει θεατρικές παραγωγές όταν έχει να πει κάτι που την απασχολεί πολύ. Μελετά το ανέβασμα έργου του Σταμάτη Πολενάκη και του κύπριου ποιητή, Ανδρέα Τιμοθέου… Τελευταία θεατρική δουλειά της, 2015 με την παράσταση «Άσπρο Φως Ιστορίες έρωτα και αναρχίας» στο θέατρο Ειλισσός.
