Ο άντρας
Καπνίζει
Στο δωμάτιο
Υπάρχουν
Άλλη μια γυναίκα
Και τρεις άντρες
Ο άντρας δεν τους
Δίνει σημασία
Συνεχίζοντας το
Ταξίδι
Με το
Μυαλό του
Καπνίζει αριμανιως
Η στάχτη
Από το τσιγάρο
Χαϊδεύει
Τον ιδρωμένο του
Αγκώνα
Τρομάζει μα
Δεν καίγεται
Η στάχτη μέχρι να φτάσει στο σώμα
Έχει ήδη σβήσει
Όπως το χιόνι
Τους σκοτεινούς χειμώνες
Όπως η βροχή
Στα πυρινα καλοκαίρια
Μπόρες
Η παρέα αμίλητη στέκεται
Βυθισμένος
Ο καθένας στις σκέψεις του
Ο άντρας μονολογεί από μέσα του:
Και τί δεν θα έδινα για
Μια βόλτα στην παραλία
Όχι για να κάνω
Μπάνιο
Όχι για να χαζέψω κορίτσια
-ίσως αυτό λίγο…-
Αλλά για να γίνω
Ένα με τη θάλασσα
Να ανέβω σε ένα κύμα
Λες και καβαλάω άλογο λευκο
Διάφανο
Και να καλπασω
Στους αιθέριους
Ωκεανούς της υφηλίου
Ή και του σύμπαντος
Να πιω γλυκό νερό
Ενώ γνωρίζω την αλμύρα
Νοτισμενο το κορμί
Από οινόπνευμα και αλμύρα
Να πετάξω με μολυβένια φτερά
Σαν τα θαλασσοπουλια
Σαν τα αηδόνια
Να κρύβομαι
Στα έγκατα
Των θάμνων
Να στήνω φωλιτσες
Να σκαρωνω στιχάκια
Και με την μαγική φωνή
Αηδονιου με τη συμμετοχή
Θείας Άρπας να κελαηδησω
Να μπω στο όνειρό της
Να μυρίσω τα όνειρα
Να γευτώ τη μαγεία της νεκρής φαντασίας
Να αφυπνίσω το πνεύμα
Χιλιάδων σοφών της γης
Να λαξεψω πυλινο άγαλμα
Στο σχήμα του θείου της προσώπου
Να αγναντεψω τους κυκεώνες του δάσους
Έτσι σε λαβύρινθο να μπλεχτω
Και να μην γνωρίζω την έξοδο
Το νήμα μου θα είναι η προαισθηση
Του έρωτα
Θα την ακολουθώ εσαεί
Κάποια μέρα
Ισως και νύχτα
Με τα πορφυρολευκα φεγγάρια άστρα
Πάνω από την πελιδνη σκέπη
Με βγάλουν κάποια
Στιγμή
Κάποιον μαγικό καιρό
Όπου θα ζούμε μόνον εσύ κι εγώ
Σε συναντήσω ξανά
Και με ένα ανεπαίσθητο χάδι
Χαθούμε μία και για πάντα
Στην αγκαλιά των Θεών.
***
Παλεύω με τα άστρα
Συγκρίνομαι μαζί τους
Εάν δω κάποιο να πέσει
Δεν κάνω ευχή
Μα προσευχή
Και ύστερα
Τρέχω να το βρω
Εκεί που χάθηκε
Ουράνιο τόξο
Της δροσατης αυγής
Το χαρμόσυνο
Νέο κυκλοφορεί
Πολύ γρήγορα
Οι εφιάλτες
Είναι μοναχά κενά όνειρα
Αιθεροβαμων
Αναθρωσκω
Ολβιος σε σε πάνινα σύννεφα
Περιλουζουν
Τον ανδριάντα με βενζίνη
Δεν καίγεται
Είναι λαξεμενος
Από μαρμάρινο
Καλλιτεχνικό χέρι
Μπαρουτοκαπνισμένος τώρα
Ο ανδριάντας
Ο καλλιτέχνης ολκής θρηνεί
Οι εφιάλτες
Είναι απλώς και άλλα όνειρα
Αιθεροβαμων σε καρποφόρο
Δέντρο τώρα μαζεύω άστρα καρπούς
Και τα σκορπάω σε αστροσκονη
Συλλέγω τους καρπούς
Και στη συνέχεια τους
Μεταποιω σε παιανες
Για την καθολική διαδήλωση
Της αξίας της ανθρώπινης ζωής.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
