Επιμένοντας ακόμη να με συναρπάζεις, Δημήτρης Α. Δημητριάδης

Λέω τ’ όνομά σου

κι ένα ακρογιάλι σχηματίζεται

ένα βλέμμα λαμπικάρει κάτω απ’ το φως

που κινεί αόρατα νήματα

καταργεί τη βαρύτητα

και των ωρών τις συστάδες.

Απλώνονται πεύκα ως την άκρη του ορίζοντα

τριγύρω ανθισμένες λεμονιές

φρούτα περίκαλλα

λωτοί τάχα λησμονημένοι

ελάφια και λυκόπουλα

πουλιά

κι ο ποταμός μ’ ασήμια στα νερά του.

Λέω τ’ όνομά σου

κι ο μόχθος των ανθρώπων

θροΐζει ανάμεσα στα πλατανόφυλλα

λόγια που εξατμίστηκαν γίνονται πάλι βροχή

κι ο σπόρος των ονείρων φυτρώνει.

Μνήμες από αγγίσματα το δέρμα μου ξυπνούν

κι όλο κατρακυλάνε μέσα μου

του στήθους σου τα δίδυμα φεγγάρια

καθώς ακοίμητη

επιμένεις ακόμα να με συναρπάζεις.

* Ο Δημήτρης Α. Δημητριάδης γεννήθηκε το 1955 στο Τέμενος Παρανεστίου Δράμας και διαμένει στη Θεσσαλονίκη. Πρωτοδημοσίευσε κείμενά του στα Επίκαιρα και στον Ταχυδρόμο, της Αθήνας. Συνεργάζεται με πολλά περιοδικά κι εφημερίδες λόγου και τέχνης, με λογοτεχνικές στήλες του διαδικτύου και με τις επιθεωρήσεις πολιτικής και πολιτιστικής παρέμβασης «Κοινωνική Επιθεώρηση» και «Πολίτες». Αντιπροσωπευτικά ποιήματά του περιλαμβάνονται σε πολλές ανθολογίες και συλλογικές εκδόσεις στα Γαλλικά, Ιταλικά, Πολωνικά και Αγγλικά. Έχει εκδώσει δεκαπέντε ποιητικές συλλογές, δυο βιβλία πεζού λόγου και τιμήθηκε για το έργο του από το Δήμο Θεσσαλονίκης και τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βορείου Ελλάδος.