φεύγεις; ξέρω πως ήταν αργά. μα πίστευα θα ανέτρεπα τα δεδομένα μου. τον συγκεχυμένο εαυτό μου, με τα πολλά του ζητούμενα. και τις ακόμα περισσότερες ανασφάλειες. θα ήθελα τώρα να σ’ ακολουθήσω. να πατήσω στα βήματά σου. να σε συντροφεύσω σε μια θάλασσα αστεριών. να περπατήσουμε μαζί για μέρες δίπλα σε δάση και δίπλα σε φεγγερά περάσματα. να μιλάω στα μάτια σου ασταμάτητα και να νιώθω πως είμαι ένας μικρός γλάρος επάνω από τα πιο όμορφα νερά. να κατεβαίνω συχνά, να τ’ αγγίζω και να ξανά πετάω ελεύθερος. θα ήθελα σαν την τελευταία μου ευχή, να βαδίσω μαζί σου, σε ένα κόσμο γεμάτο χρώματα και πυγολαμπίδες. όλα να μιλούν μαζί με τα δέντρα και την αγάπη μου. και κανείς να μην μπορεί να αγγίξει τον παράδεισο που θα είχες φτιάξει για μένα με το φιλί σου. ο ήλιος θα ξημέρωνε κάθε πρωί από μέσα σου και όλα τα κύματα θα ήταν γαλήνια. σαν να είχα βρει για λιμάνι, το νησί σου, νηρηίδα μου.
τι ωφελούν τώρα αυτά τα άχρηστα λόγια. αφού φεύγεις. κι αυτό δεν μπορώ να τ’ αλλάξω. όμως, ακόμα και οι άναρχες φωνές κάνουν καμιά φορά για προσευχή. και τα άσημα λόγια μου τώρα είναι η απελπισία στην όψη της σκουριάς που θα αφήσει η εγκατάλειψη σου. ξέρω δεν υπάρχει επιλογή, ξέρω δεν είμαι ένας φάρος να μείνει λίγη μαγεία, δεν είμαι ένα τραγούδι να ακούγεται πάντα από ένα γραμμόφωνο και να αφήνει την ευτυχία, δεν είμαι ένα χέρι να ανοίγει κάθε φορά την πόρτα σε καινούρια γέλια, ούτε καν ένα παράθυρο στο άπειρο. εγώ είμαι εγώ. και ξέρω πως έχεις όλους τους λόγους του κόσμου να φύγεις. θα έσκιζα την σάρκα μου, για να είχες έναν λόγο να μείνεις. μα δεν υπάρχει, ούτε έστω μια σπιθαμή αυτής της μάταιης ελπίδας μου.
συγχώρεσε μου αυτά τα λόγια. τώρα δεν υπάρχει τρόπος να κρυφτώ. τώρα που
φεύγεις.
…
Ο Βαγγέλης Ρουσσάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κάρπαθο. Αποφοίτησε από το τμήμα ιστορίας και αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Αγάπησε από παιδί τη Λογοτεχνία, γιατί μέσα από εκείνην ξέφευγε από τον κόσμο που πολλές φορές επιβάλλεται στους ανθρώπους. Έκτοτε ανακάλυψε κι άλλες αγάπες. Όλες είχαν να κάνουν με μικρά – μικρά κομμάτια που κρύβονται μέσα σε ψυχές και περιμένουν να αναδυθούν. Πολλές από τις αγάπες του, τις εφηύρε γιατί ήταν εκείνες που χρειαζόταν, για να μην επιβιώνει μόνο. Τώρα, ξανά μαθαίνει να ψάχνει για χρώματα, και στιγμές και κομμάτια μικρά. Με την γνώση πως δεν θα τα βρει ποτέ όλα. Του αρκεί. Ταξιδεύει.
