Ένα σπίτι
Τα σκαλοπάτια
Οδηγούν σε θάλασσα / σε πράσινο
Η μουσική παρασέρνει- πτερύγια καρχαρία
Φτιάχνουν τσέλο καμπύλη
Βυσσινή γυναίκα
Βλέμμα βουτηγμένο κοχύλια
Τα δολώματα πυγολαμπίδες στο νερό
Το κρανίο ενός άντρα
Γεμάτο αυλακώσεις να θυμίζουν υδρόγειο
Κάποιος αναβοσβήνει το φως ενός τυφλού
Και προ πολλού γερασμένο
Φάρος μέσα σε θάλασσα
Τα ψάρια μαζεύονται
Στο πράσινο.
Νέα πλακάκια
Αναπνέουν από το όλο τους δέρμα
Η πράσινη θάλασσα να μικραίνει τον ουρανό
-Να τον καταπίνει στο βάθος που ορίζει καμπύλη της γης –
Η τρικυμία ένα πάπλωμα.
Ξεμυτίζουν
πούπουλα από παλιά σκισίματα και αδιαπέραστη μοναξιά
-Πόσο εύκολα γίνεται καταρράκτης το κύμα
Όταν θέλει να φυλακίσει σιωπηλά
Μια γραμμή ηρεμία-
Ένας κρεμασμένος αναπνέει από τα μάτια
Όταν έρχονται τα σύννεφα –
Καταλαβαίνεις πως στάζει καμπύλη το σύμπαν
Μόνο μια χελώνα θα ακολουθήσει το χέρι της στο δικό σου
Θα ανακαλύψεις ένα αναποδογυρισμένο ναυάγιο
Να φλερτάρει την μέδουσα
Το μωβ μόνο πράσινο αναπνέει
Το πράσινο κοράλλι
Η γύμνωση μόνο θηλυκό Και το πλαγκτόν διάφανο
Υπάρχουν κοιλάδες σπίτια και βουνά με βαρύτητα
Και με περιγράμματα που παύουν το όριο
Ωκεανός φιγούρας.
Μικρά μάρμαρα βότσαλα
Οι πτυχώσεις στο σεντόνι
Το σαλάχι δεν αναμασά ανάμνηση
Αλλά ούτε το μέλλον
Το κρανίο κάθε ανθρώπου έχει αυλακώσεις
Που θυμίζουν υδρόγειο
Με πτερύγια που θυμίζουν αυτιά
Κρεμασμένα σκουλαρίκια να θυμίζουν φεγγάρι
Ένας ιππόκαμπος έχει την ομορφιά για σαξόφωνο
Το αίμα μέσα πράσινο γίνεται μωβ
/ Μπορείς να υπάρξεις μέσα σε κάτι ή από κάτι /
Μόνο άνωση υπάρχει- καμιά βαρύτητα
Όταν η παρόρμηση γίνεται πεποίθηση και θέση
κινδυνεύεις από τα τεράστια μάτια του χρόνου
Χειμώνας- το τσέλο συνεχίζει να γίνεται πιάνο
Το λευκό γύρω από τα μάτια της θλίψης
Κάνει πιο έντονο το γαλάζιο της κόρης
Αποχωρισμός
Εκεί
Κι επιστρέφουν
Φωτισμένος φάρος Σαν κρανίο υδρόγειος Α–εκεί τελειώνει
Η ακοή της ταινίας-
*Από το νέο βιβλίο “Η Οδύσσεια του διαστηματος”. Δέκα ποιήματα για δέκα ταινίες.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
