Ο Αγιότατος Έρως «Φύτεψε με, στις γυναίκες που πλαγιάζεις»
Γράφει η Μαρία Πανούτσου.
06/04/2019
Ο Αγιότατος Έρως σήμερα φιλοξενεί ερωτική ποίηση
της Μαρίας Πανούτσου
Εικόνα Paul Gauguin, Young Man with a Flower behind his Ear, 1891
Βροχή
Έβρεχε/ να θυμάσαι εκείνη την τρυφερή μέρα/
Κάθε μας κίνηση και μια ευθεία γραμμή από νερό/
Εσύ/ πρώτος με χαρά παιδιού/ την έφερες μπροστά μου
Μα εγώ/ σε θέλησα αποκομμένο/ από όλα
Ακούγαμε τον ήχο μαζί/ και χώρια/
Μέσα στην σαγήνη των στιγμών/
Λες/ και ξεσπούσε ένας χαρμόσυνος χείμαρρος
Για μας / που έμοιαζε με τραγούδι από πνευστό /
Πως μας κατάλαβε η βροχή/
Πως βρήκε το μικρό μας καταφύγιο /
Πως μας συνόδευσε στο κάθε αγκάλιασμα /
Καθώς έπλεκε ρυθμό και αναστεναγμό /
Αναρωτήθηκες ποτέ/ γιατί/
Να βρέχει και να βγαίνει ο ήλιος /
Γιατί να περπατούν τα σύννεφα/
Γιατί ορθώνονται τα βουνά/
Μια σταλαματιά δεν έφτασε σε μας/
Μόνο μας τύλιγε ένα σύννεφο από ήχους /
Ένα ποτάμι ολοστρόγγυλο/
Γύρω από την καλύβα μας/
Εσύ μετρούσες τα στήθη μου/
Με τις σταγόνες τις βροχής/
Και το παράθυρο/ μας έριχνε κρυφές ματιές/
Και εμείς σ’ αυτό κλεφτές ματιές / γελώντας/
Στην πόλη μας βρήκε τα νερό /
Μα εμείς / ζητούσαμε το μουσκεμένο χώμα/
Μιας πεδιάδας ανοιχτής/
Κάτω από βρεγμένο ουρανό /
Δυο τόσα δα κουκίδες είμαστε/
Πόση φασαρία κάνουν αλήθεια/
Όταν αγαπιούνται δυο άνθρωποι/
Ψιθύρισα…. /
Άχνιζε το σώμα σου /
Και έβλεπα τον αχνό να ανεβαίνει/
Και έμοιαζε με ένα αραιό σύννεφο / κλεμμένο
Ύμνος και αυτό /στην φύση που δηλώνει
Είχαμε γίνει ένα /
Το ένα και μοναδικό/
Καθώς τα πρόσωπα μας /
Γέμιζαν από το βλέμμα μας /
Θάμπωνε η μορφή σου /
Την σκοτεινιά/
Και ό, τι όμορφο δικό σου /
Έμοιαζε με ένα θεσπέσιο αρσενικό πουλί /
Βγάλε με από το χώμα /
Για λίγο/ και βάλλε με πλάι σου/
Είναι ο καιρός για τις αμυγδαλιές/
Στεφάνι μοναδικό/ στα μαλλιά μου /και στα δικά σου/
Η μαργαρίτα
Είσαι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο
Συγκεκριμένα χείλη
Και η φαβορίτα εκεί κοντά
Και το αυτί συγκεκριμένο,
…………….και του μιλώ…
Συγκεκριμένη και η μύτη
Και το δέρμα και η υφή του
Συγκεκριμένο και το στέρνο
Και οι θηλές που εξέχουν
Μέση, γοφοί, συγκεκριμένα όλα
Το σώμα που απλώνεται και φέγγει
Και παρασύρει όλα τα ανδρικά σώματα
Σ’ ένα τραγούδι λυπητερό
Μαδάω την μαργαρίτα, και την ρωτώ
Μ’ αγαπά; δεν μ’ αγαπά;
Να θυμάσαι τις στιγμές,
Που μ’ αρνήθηκες
Τα μάτια που σε λάτρεψαν
Τα χέρια που σου μίλησαν
Μα πιότερο να θυμάσαι
Το σώμα μας,
όταν πλησίαζε, το ένα το άλλο.
Κάτω από την φούστα μου, κρύβω
Ένα μαχαίρι
Ένα άστρο
Ένα ποτήρι νερό
Και το φιλί σου
Για ασφάλεια, μη με χάσεις, μην χαθούμε,
Φύτεψε με στις γυναίκες που πλαγιάζεις
Στρίμωξε με, μέσα στ’ όνειρα σου
Και μην περιμένεις την γνωστή λέξη
Βρήκα μια άγνωστη λέξη για σένα μόνο
Εξ ορισμού ερωτικόν
και εκείνη μίλαγε με τις σκιές,
τις οδηγούσε,
τις έλεγε,
που να γλείψουν,
χωρίς ν’ αφήσουν σημάδια
«επί τον τύπον των ήλων»
ψέλλισε,
και χωρίς ντροπή,
βύθιζε τα δάχτυλά της,
στην άγνωστη σάρκα
έμοιαζε με κέρινη κούκλα
το σώμα του,
έβγαινε μιας πνοής άκουσμα,
και πάλι ξανά,
από κάθε πόρο
εκείνος, από άγγελος
μεταμορφωνόταν
σε σφαχτό,
σε θυσιαστήριο
ξυπνά η ερημιά και αναζητά,
μια αγκαλιά αιώνια,
μια πίστη,
στο σώμα ακέραιη,
μια φλόγα,
που γεννιέται και πεθαίνει
ευθύς,
με το πρώτο άγγιγμα
ένα κερί με γυροφέρνει,
ζεσταίνει τα σκέλια,
καίει τις τρίχες,
τραβάει τα κόκαλα,
που γίνονται
βουλιμίας τροφή,
είμαι ένα χάδι,
δεν έχω εικόνα,
κανένα είδωλο
δεν με καλύπτει,
μόνο ο αέρας,
που φέρει το όνομά του
αλλά γατί ανησυχώ,
θα έρθει το θεσπέσιο
κλάμα,
να με λυτρώσει,
σαν την βροχή,
μετά από τον βαρύ ουρανό,
έτσι όπως η ξεραμένη γης,
ρουφά άπληστα νερό,
έτσι και εγώ,
θα αναδυθώ,
από τo ίδιο μου τo δάκρυ
ο έρωτας δεν χαρίζεται,
κερδίζεται
με αίμα και ιδρώτα,
παρακαλώ,
κυρίες και κύριοι,
συγχωρείστε με,
δεν θα ξαναμιλήσω,
με λέξεις
πνιγμένες
και πάλι θα ορθωθώ στη λεωφόρο
της καθημερινότητας
«ο αγιότατος έρως και άλλα τινά»
Ρapaver rhoeas
Η ερωτική ποίηση που πραγματεύεται την φυσική κατάσταση που προκύπτει αθέλητα στους ανθρώπους και τους βγάζει για λίγο ή για πολύ, από τον δρόμο που έχουν χαράξει, είναι μια πράξη που έχει όλα τα στοιχεία μιας επανάστασης, μιας προσωπικής επανάστασης, που είναι και η πιο ουσιαστική. Ο έρωτας αφορμή για αλλαγή και αμφισβήτηση συθέμελα του εαυτού μας και των αρχών μας, έρχεται ολόδροσος να μας οδηγήσει σε όχι και τόσο δροσερές και ευχάριστες ψυχικές καταστάσεις. Η ποίηση κατ’ εξοχήν ερωτική, ακόμη και όταν δεν φαίνεται στο πρώτο πλάνο της γραφής, μας ανοίγει ορίζοντες για να έρθουμε πιο κοντά στο ‘πρόσωπο’ του ανθρώπου που δεν είναι εύκολο να προσεγγίσουμε με άλλο τρόπο.
«Ο αγιότατος έρως και άλλα τινά»: Σύλληψη, έρευνα, οργάνωση και εκτέλεση: Μαρία Πανούτσου.
[Copyright © Μαρία Σκουλαρίκου-Πανούτσου]
Επιμέλεια: Αλεξία Κατσαβού
Η Μαρία Πανούτσου γεννήθηκε στην Αθήνα και υπηρετεί το θέατρο και την ποίηση από το 1979. Σπούδασε μουσική, χορό, θέατρο, ζωγραφική και φωτογραφία στην Ελλάδα, Αγγλία, Πολωνία. Έχει ταξιδεύσει για σπουδές και για συμμετοχή σε Διεθνή Φεστιβάλ θεάτρου, με το Θέατρο Τομή, στην Αγγλία, Σκωτία, Ρουμανία, Γεωργία, Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία, Ιταλία, Κύπρο. Έζησε στην παιδική της ηλικία στο Ιράκ, στην Κύπρο και στο Λίβανο. Ξεκίνησε πολύ μικρή το χορό και το θέατρο και με την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά βραβεύτηκε με πέντε βραβεία στο Φεστιβάλ Ιθάκης. Σκηνοθεσίας, καλύτερης παράστασης, καλύτερης παρουσίασης νεοελληνικού έργου, βραβείο γυναικείου ρόλου και έπαινος ανδρικού.
Τώρα ζει, εργάζεται και μοιράζεται την ζωή της μεταξύ Αθήνας, Κέας και Λονδίνου. Είναι απόφοιτος του Έκτου Γυμνασίου Θηλαίων. Διπλωματούχος της Σχολής Κλασσικού χορού Ε. Ζουρούδη. Διπλωματούχος της Επαγγελματικής σχολής Θεάτρου Αθηνών Έχει σπουδάσει στο GROTOWSKI LABORATORIUM στο Βρότσλαβ της Πολωνίας. Τελειόφοιτος του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών.
Σπούδασε στο Open University of London Humanities – Ανθρωπιστικές σπουδές, και συμπλήρωσε την μελέτη της για την Αρχαία Ελληνική Τραγωδία με την παρακολούθηση: Αθηναϊκή Δημοκρατία, 5ος αιώνας, στο Open University of London.
Παράλληλα με το θέατρο και την τέχνη η Μαρία Πανούτσου έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές, «ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ», «SALUADER» και «ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ ή ΟΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣΑΝΔΡΑ ΑΠΟ ΤΟ CITY» που έχουν εξαντληθεί και ετοιμάζει την έκδοση της νέας ποιητικής συλλογής με τίτλο «Η ΠΟΛΗ».
Μελέτησε Ζωγραφική και Αγιογραφία με τον ζωγράφο Δ. Πάλμα, και Κεραμική με τον γλύπτη Ν. Σκλαβενίτη. Ζωγραφίζει από το 1982 και χρησιμοποιεί ποικίλα υλικά για τον σκοπό αυτόν. Δουλεύει τον πηλό κατασκευάζοντας έργα αποκλειστικά με το χέρι και όχι με τον τροχό. Με την Φωτογραφία και τις αρχές της κινηματογραφικής τέχνης, ασχολήθηκε την περίοδο 1980-90 όπου έγινε δεκτή και στο International Film school of London.
Επίσης στο θέατρο παρουσιάζει θεατρικές παραγωγές όταν έχει να πει κάτι που την απασχολεί πολύ. Μελετά το ανέβασμα έργου του Σταμάτη Πολενάκη και του κύπριου ποιητή, Ανδρέα Τιμοθέου… Τελευταία θεατρική δουλειά της, 2015 με την παράσταση «Άσπρο Φως Ιστορίες έρωτα και αναρχίας» στο θέατρο Ειλισσός.
