Από ένα δυσανάγνωστο βιβλίο φιλοσοφίας ή εξειδικευμένο ακαδημαϊκό σύγγραμμα μέχρι και ένα εγχειρίδιο οδηγιών χρήσης μιας καφετιέρας, από την παρακολούθηση μιας ταινίας μέχρι και ενός πίνακα ζωγραφικής, από το άκουσμα ενός οποιουδήποτε τραγουδιού μέχρι και την εξιστόρηση μιας εμπειρίας ενός φίλου, θα διαπιστώσεις ότι υπάρχει ένας κοινός παράγοντας.
Διόλου αμελητέος. Απαραιτήτως απαραίτητος. Ζητούμενος –ειδικά σήμερα- αντί για δεδομένος. Αναφέρομαι φυσικά στη Γνώση. Μια μικρή λέξη με υπερμέγεθες περιεχόμενο.
Σε οτιδήποτε κάνουμε στην καθημερινότητά μας τη χρησιμοποιούμε. Στο απλούστερο και στο συνθετότερο. Κινητήριος δύναμη για κάποιους. Αδιάφορη για κάποιους άλλους.
Στη δική μου αντίληψη πραγμάτων η γνώση είναι αέναη και απύθμενη. Ίσως ένα από τα μοναδικά «πράγματα» -αν όχι το μοναδικό- της ζωής που δεν έχει τέλος.
Ξέρεις πως όσο και να μεγαλώσεις, όσο και να ωριμάσεις, όσα χρόνια ζωής κι αν συμπληρώσεις πάντα θα υπάρχει κάτι καινούργιο να μάθεις. Κάτι που θα σου προσδώσει πόντους σοφίας. Από τη μικρότερη πληροφορία μέχρι και ένα μάθημα ζωής, μιας και –ως γνωστόν- η γνώση δεν αποκτάται μόνο μέσω των βιβλίων, αλλά κυρίως μέσα από τα βιώματα.
Εκτός των παραπάνω η γνώση πέρα από τον χαρακτήρα της πληροφόρησης έχει και τον χαρακτήρα διαμόρφωσης της προσωπικότητας. Η κατοχή γνώσης συνάδει και με την έκφραση γνώμης. Όχι μόνο συνάδουν, αλλά η δεύτερη προϋποθέτει την πρώτη, παρ’όλο που εμείς συχνά δεν το τηρούμε μιας και θέλουμε να έχουμε άποψη για όλα ασχέτως αν έχουμε γνώση.
Ανώτερο επίπεδο αυτής θεωρώ την αυτογνωσία. Πόσες φορές άραγε έχουμε μπει στη διαδικασία να εξερευνήσουμε το είδωλο που βλέπουμε κάθε μέρα στον καθρέπτη μας; Αν δεν γνωρίσουμε τον εαυτό μας, αναρωτιέμαι πως θα γνωρίσουμε οτιδήποτε άλλο.
Η αυτογνωσία είναι εκείνο το είδος γνώσης που μοιάζει με ταξίδι. Μακρύ μεν, γοητευτικό δε. Εξ ου και ο χαρακτηρισμός που απέδωσα νωρίτερα. Απύθμενο. Ένα ταξίδι που πάντα θα είναι ενδιαφέρον, διότι πολύ απλά πάντα θα ανακαλύπτεις και κάτι νέο για τον εαυτό σου.
Στα «σκοτάδια» μας, η γνώση είναι το Φως. Και η λιακάδα της, αιώνια.
Γράφει ο Λάμπρος Καπαραλιώτης.
