(Μέρος Πρώτο)
Γεννιέται μία Τετάρτη, ενός γκρίζου Γενάρη
σαν να έχει πέσει το σούρουπο.
Χειμώνας του ’95
και η άνθρωποι κρυώνουν.
Η άνθρωποι κρυώνουν γιατί έτσι το ‘χει
είτε η εποχή, είτε η μοίρα τους·
Εκείνη θα είναι απο αυτούς που ο χειμώνας θα σέρνεται από πίσω της,
σε οποιοδήποτε καλοκαίρι της ζωής της κι αν βρεθεί να πατήσει.
Την ακουμπάνε στο στήθος μιας γυναίκας
που πρώτα την αποκαλεί μαμά
και ύστερα πια μόνο μάνα.
Πού ο ρυθμός της καρδιάς της,
με τις εποχές να αλλάζουν,
θα μοιάζει όλο και πιο πολύ στον δικό της.
Με τα χρονια να περνάνε
θα γίνει κι εκείνη ένας στάσιμος προορισμός
που η άνθρωποι θα έρχονται και θα φεύγουν
σαν φευγαλέα πεφταστέρια.
Κάποιοι πολύ νωρίς
άλλοι πολύ αργά
κάνεις όμως ποτέ στην ώρα του.
*Στάβη Ζήτα
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
