Ακούω τη φωνή σου μέσα από την νεκρή ύλη.
Οι λέξεις αυτές είναι δικές σου.
Ντυμένες με αγάπη, από σένα προς εμένα.
Προσεύχομαι και το σώμα μου γίνεται μπάλα.
Κι όταν το λέω αυτό, οι ίσιοι, οι ήσυχοι κι οι χλιαροί
δεν με καταλαβαίνουν.
Μα δεν θ’ ασχοληθώ μ’ αυτούς, γιατί μαζεύω δύναμη.
Μαζεύω όλη τη δύναμή μου, ζωντανό να σε κρατάω.
Όπως σε θυμάμαι και όπως σε έφτιαξα.
Όπως μπορώ, με όσα έχω.
Κι όλο και κάτι που θα βρω, για να σε φέρω.
Κάτι να επινοήσω για να νιώσω πιο κοντά σου.
Να ράψω ένα ρούχο σου, να γράψω ένα τραγούδι.
Να βγω με κάποιον φίλο σου, να βρω μια διαδρομή.
Κι όταν το κάνω αυτό, οι ίσιοι και οι ήσυχοι
δεν με καταλαβαίνουν.
Κι αυτό μου τρώει δύναμη, μα εγώ•
μα εγώ συνέρχομαι ξανά, μετρώ βαθιές ανάσες.
*Η φωνή σου μέσα από την νεκρή ύλη, Σοφία Σταθάκη
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
