Ήτανε κάποτε ένα κουνέλι αγριοκούνελο· όμορφο κι έξυπνο και δυνατό πολύ. Είχε κάτι μάτια σα δαφνόκουκα πλυμένα στη βροχή κι είχε δρασκελιές μαζί σαν εκατό ακρίδες· δυο φορές σαν όλα τ’ άλλα. Ήταν όμορφο σα μαχαιριά κι έξυπνο σαν το νερό που κυλάει. Όλα τ’ άλλα τα κουνέλια μια το ’θέλανε για λίγο, μια το ζήλευαν πολύ, και τα κοριτσοκούνελα που το ’θελαν πολύ για λίγο, φοβόντουσαν να το πλησιάσουν έτσι που έδειχνε περήφανο κι έξυπνο και δυνατό κι ωραίο.
Όμως το αγριοκούνελο εκείνο ήταν δυστυχισμένο. Ναι, ήταν κρυφά δυστυχισμένο γιατί δεν τού άρεσε η μύτη του: Μια φορά, όταν ήταν μωρό, είχε συναντήσει στο δρόμο του μια μικρή σκατζοχοιρίνα -τού άρεσε, γέλασε που την είδε, τού φάνηκε αστεία- και πήγε να παίξει μαζί της. Όταν όμως τής έπιασε το χέρι κι έσκυψε να της το φιλήσει, κρατώντας τα δάχτυλά της στη ροζ πατούνα του, εκείνη δίχως να το θέλει, τού τρύπησε τη μύτη μ’ ένα της βελόνι. Τίποτε· αστεία πράματα· ούτε που φαινόταν. Μόνο που τού κόλλησε η ιδέα πως πάει· χάλασε η μύτη του, δεν είν’ ωραία πια, ασχήμυνε. Και ζούσε δυστυχισμένο γιατί δεν τού άρεσε η μύτη του. Και δεν είχε άλλη, να τη βάλει στη θέση τής δικιάς του. Και ζούσε παράμερα, γιατί νόμιζε πως οι άλλοι το κορόιδευαν. Και οι άλλοι, επειδή νόμιζαν πως τους αποφεύγει -έτσι περήφανο κι ωραίο που ήταν- το απόφευγαν τώρα πιο πολύ κι από πριν.
Κι άρχισε τότε να κάνει παρέα με τις κότες και να παίζει μαζί τους. Κι εκείνες έπαιζαν μαζί του. Μα δεν ξέρανε να παίζουν γιατί μεσ’ στα κοτίσια τους παιχνίδια τού τσιμπούσανε τη μύτη απ’ την πολλή χαρά τους. Αυτό στην αρχή τον πείραζε, τον ενοχλούσε· σκέφτηκε όμως μετά: «Εγώ σ’ όλη μου τη ζωή υποφέρω απ’ αυτή τη μύτη· κι ήθελα να ’χω άλλη· για τη μύτη μου θα χολοσκάω τώρα;» Και συνέχισε να παίζει με τις κότες, ένα χειμώνα ολόκληρο· βαρύ χειμώνα, κρύο.
Την Άνοιξη, μια μέρα, εκεί που καθότανε στην πηγή κοντά, ένα μικρό αγριοκούνελο, φρέσκο, τής ώρας, ξεπήδησε μές’ απ’ τα τριφύλλια και φλάπ, βρέθηκε δίπλα του. «Τι έπαθε η μύτη σου;» τον ρώτησε. «Τι έπαθε;» αντιρώτησε αλαφιασμένος ο δικός μας και μονομιάς θυμήθηκε όλα τα βάσανά του· από τη μέρα που πήγε να φιλήσει το χεράκι τής σκατζοχοιρίνας και τσιμπήθηκε στη μύτη. «Τι έπαθε;» ξανάπε κι έσκυψε πάνω στο νερό να δει εκεί το πρόσωπο τής μύτης του.
Και τι να δει! Ξάφνου πλημύρισε χαρά: Γεμίσαν τα νεφρά του φως· ήθελε ν’ αρχίσει να πηδάει πιο ψηλά κι απ’ τα ψηλότερα χορτάρια. Ήθελε να καβαλήσει τρέχοντας τον άνεμο: Όλη η δυστυχία τής ζωή του είχε φύγει πια. Έτσι τού φάνηκε. Όλα τα κακά μονομιάς εξαφανίστηκαν -έτσι κατάλαβε μ’ αυτό που αντίκρυσε. Γιατί ξαναέσκυψε προσεχτικά πάνω στο νερό, ξανακοίταξε και ξαναείδε: Ξανάδε την κακομοίρα τη μύτη του που ήτανε τρυπημένη και φαγωμένη απ’ τις κότες. Έτσι που ήτανε σα ματωμένο σφουγγάρι τώρα πια, η μύτη του είχε γίνει εντελώς αγνώριστη. Και χάρηκε! Αυτό δεν ήταν η μύτη του, η δικιά του μύτη· η δυστυχία του. Πονούσε βέβαια, έτσι που έσταζε και μάτωνε, μα τι σημασία είχε; Μέσ’ στο χειμώνα η μύτη είχε αλλάξει ολότελα. Αυτό που ευχότανε τόσον καιρό, είχε γίνει κιόλας!
Έκαμε να φύγει απ’ την πηγή, μα όλα τ’ άλλα τ’ αγριοκούνελα, ειδοποιημένα απ’ το μικρό που είχε τρομάξει, γιατ’ είδε πρώτη φορά αίμα στη ζωή του, είχαν έρθει κι ήσαν όλα κύκλος γύρω του.
Έβλεπε σκυμμένα πάνω του πρόσωπα: Όλα ανήσυχα, τρυφερά. Μ’ έναν καλό λόγο καθένα στα μουστάκια του, με χάδια στη φωνή τους, να τρίβουνε τις γούνες τους όλα πάνω του. Ένα κουβάλαγε χαμομηλάκια, άλλο τα μάσαγε, τρίτο έπαιρνε το γιατρικό απ’ το στόμα του αλλουνού με το στόμα του και το απίθωνε στις πληγές της μύτης. Άλλος τού βαστούσε το ένα αυτί, άλλος το άλλο, άλλη κουνούσε την ουρά της και τού χάιδευε τη μασχάλη. Άλλη με τα μουστάκια της τού έφτιαχνε τα τσίνορα.
Τι ευτυχία! Δεν πίστευε στα μάτια του: Όλοι ήσαν εκεί, μαζεμένοι γύρω του. Όλοι, που ήσαν ξένοι κάποτε και μακρινοί πριν, βρίσκονταν τώρα γύρω του, κοντά του, σκυμμένοι πάνω του,
Τι ευτυχία! Πόσο αγαπούσε τις κότες…
Αθήνα 24 Οκτωβρίου 2019
2η γραφή αλλαγμένη, με σκίτσα
©Αλέξανδρος Αδαμόπουλος
1η έκδοση «Ψέματα πάλι» ΑΓΡΑ
alexadam48@hotmail.com
Ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος (1953). Σπούδασε Νομική στο ΕΚΠ και μεταπτυχιακά -Sociologie Poritique- στο Paris II. Υπήρξε Ιδρυτής και Διευθύνων Σύμβουλος τής ‘Εταιρείας Φίλων Μουσικής Γιάννη Χρήστου’. Εργάστηκε στο Μουσείο Ελληνικών Μουσικών Λαϊκών Οργάνων ως Γεν. Γραμ. και ως Πρόεδρος τού σωματείου των ‘Φίλων’.
Διετέλεσε μέλος και Γεν. Γραμ. τού δ.σ τού Εθνικού Θεάτρου.
ΈΡΓΑ ΤΟΥ: ‘Δώδεκα και ένα ψέματα’, διηγήματα (Ίκαρος 1991, 2η έκδοση· Άγρα 2009). Γαλλική, Γερμανική, Τουρκική, Ινδική έκδοση. ‘Ψέματα πάλι’, διηγήματα (Άγρα 1999). Γερμανική έκδοση. Ή ‘Άννα’, Γαλλική μετάφραση: Μαργαρίτα Καραπάνου. ‘Οι καινούργιοι Άγιοι’, Τουρκική έκδοση: (‘Yeni Azizler’) ‘Ο Σιμιγδαλένιος’, θέατρο – ποίηση (Εστία 12η έκδοση. Έως τώρα 84 διαφορετικές θεατρικές παραγωγές). Εθνικό Θέατρο 2015-2016. Αγγλική έκδοση: (‘The Spiceman’). Τουρκική: (‘Irmikoğlan’). Κρατικό Θέατρο Τουρκίας, Şehir Tiyatro: Istanbul, 5/2012. ‘Αυτό’, διήγημα (στη συλλογή ‘Χάριν παιδιάς’, Ίκαρος 2001). ‘Οι Δαιμονισμένοι’, λιμπρέτο για όπερα, Ε.Λ.Σ. Αθήνα, 4/2001. ‘The mask in the Classical Hellenic Theatre, (Συλλογική έκδοση, Aryan books international, N. Delhi 2000.) ‘Το τσιγάρο και η γιόγκα’ Ηθιστόρημα (Άγρα 2008) Αγγλική μετάφραση. ‘Οχιναιλέγοντας’, θέατρο – ποίηση (Ίκαρος 2011). Αγγλική έκδοση: ‘Noyessaying’ ISBN 978-93-5016-7, 2013. Τουρκική: ‘Hayirevet diyerek’ (Bencekitap, Ankara 2015) ‘Ο κύκλος που δεν κλείνει’, πολιτικό αφήγημα (2013 εκδ. Ίκαρος και ΤΑ ΝΕΑ 20/7/2019) ‘Το σεντούκι του παππού μου’, μικρό πολιτικό δοκίμιο (Stahtes κ.α. 17/11/2014) ‘Πολυβίου ιστορία ετών 2150’, ερανισμός απόδοση, Αρχαίων επικαίρων (Dimoi news 7/8/2015) ‘Von Athen lernen, oder Athen etwas aufdrängen?’ σχόλιο για Documenta 14, δίγλωσσο. (Diablog 8/7/2017) ‘Ίναχος, ο γιος του Ωκεανού’, χοροθέατρο για παιδιά (2η εκδ. Κάκτος, 2017) ‘Η Φραγκούλα’ διήγημα (Bookpress, βιβλίοnet, Μονόκλ, Cantus firmus, Τimes.news, κ.α, 9/2018) ‘Ο Μ. Χατζιδάκις και ο Γ. Χρήστου’, βιογραφική συμβολή (Bookpress, Fractalart,ΤaR, βιβλίοnet, κ.α,10/2018) ‘Για την Εταιρεία Φίλων μουσικής Γιάννη Χρήστου’ συνέντευξη (TaR, Bookpress, Μονόκλ κ.α. 12/2018) ‘Δώδεκα και ένα ψέματα πάλι’ θεατρικό. Αγγλική μετάφραση: ‘Twelve and on lies again’ 2019 ‘Το 1984, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, και το σεντούκι του παππού μου’ (Times.news 27/1/2019) ‘Επενδύσεις…’ διήγημα (‘Με ανοιχτά βιβλία’ 25/2/2019, Times,news 26/2, Μονόκλ 28/2, Fractal 5/3 κ.α). ‘Πέπη κουμπώσου!’ διήγημα (Timesnews 4/4/2019, Fractal, Μονοκλ, Bookpress, Diasporic, Ologramma.) ‘Ο επιτάφιος και ο επί πόλεως θρήνος’, πολιτική ανάλυση (Metrogreece 8/4/2015, Times.news 15/4/2019 κ.α ) ‘Οι καινούργιοι άγιοι’ διήγημα (Fractal, Μονόκλ, Ologramma, Times.news κ.α. 5/2019) ‘Pagotό’ διήγημα (Times.news 27/5, Ologramma, κ.ά. 29/5/2019) ‘ΟΓΑ’ διήγημα (Times.news 12/6, Diasporic 14/6, Stahtes 17/6 κ.α.) ‘Οι δυο Μαργαρίτες’ (Μ. Λυμπεράκη, Μ. Καραπάνου) ολιγόλογη ακτινογραφία (ΤΑ ΝΕΑ 6/7/2019) ‘Το ρουσφέτι’ διήγημα (Eltopia, 24/7 Κύπρος) κ. ά ‘Η κούκλα’ διήγημα (Times News 8/8) κ.ά ‘Η Monique’ διήγημα (Times News 21/8,κ.α.) ‘Δέκα 9/9/09-9/9/19’ διήγημα (Times News 15/9/2019) ‘Τα όχι του ΝΑΙ’ (μικρό χρονικό μιας άρνησης) Εκδόσεις Οδός Πανός 2019.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
