Ρίχνοντας μια πρόχειρη ματιά στα σύγχρονα σχολικά βιβλία Γλώσσας και Λογοτεχνίας κυρίως, του Δημοτικού και του Γυμνασίου, κι επιμελώς αποφεύγοντας τα βιβλία Ιστορίας προς προστασίαν του ευαίσθητου, πλέον, νευρικού μας συστήματος, παρατηρούμε με φίλους μου, τα διάφορα ευτράπελα και κωμικοτραγικά που υποπίπτουν στην αντίληψή μας: Οι γατούλες ηρωοποιούνται ή αφοδεύουν μέσα στα Iερά, τα παιδάκια της Δ’ Δημοτικού καλούνται να συνθέσουν νανουρίσματα για χταπόδια, τα σκυλάκια μπορούν να σκέφτονται (!) ή να προσεύχονται έξω από τις εκκλησίες (!) μέσα στις οποίες, οι άγιοι είναι κάτι άσχημοι γέροι, ενώ τα μοναστήρια εικονογραφούνται χωρίς σταυρό.
Διαβάζουμε κείμενα Γλώσσας της Α΄ Γυμνασίου όπου δωδεκάχρονα κορίτσια, δεόντως ξεπεταγμένα, σχετίζονται με εξωσχολικούς είκοσι-είκοσιπέντε ετών, για να μην πω, ότι τα ίδια τα βιβλία γέμουν ενδιαφερόντων θεμάτων π.χ. συνταγών (πώς να φτιάξετε μακαρόνια με κιμά, κορμό κι ομελέτα), διαφημίσεων play station, οδηγιών χρήσεως καφετιέρας και κλιματιστικού, με κερασάκι στην τούρτα βέβαια, τα μαθήματα αστρολογίας (βιβλίο Γλώσσας στη Γ΄Γυμνασίου). Οι φίλοι μου με ξέρουν ως δεινή μαγείρισσα, για θαυμάστρια ας πούμε, του Ξενόπουλου (κι όχι βέβαια για το κείμενο «η γάτα του παπά» ‘που τα κάνει’ στο Ιερό, κείμενο Γ’ Γυμνασίου), για αρκούντως φιλόζωη, άθεη ως επί το πλείστον, αλλά και για «φαν» της Αστρολογίας. Το σημειώνω αυτό, μόνο και μόνο προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, μια που οι καιροί είναι πονηροί…Αυτά τα βιβλία, τα «περιοδικά ποικίλης ύλης» όπως τα αποκάλεσε εύστοχα ο δάσκαλος Δ. Νατσιός, δύνανται να κλέψουν τη δουλειά και τη δόξα των εφηβικών περιοδικών περιπτέρου όμως τα πράγματα, κι ας μην είμαστε αφελείς, δεν είναι τόσο απλά.
Η ‘τρικυμία εν κρανίω’ την οποία επιβάλλει η επίσημη εκπαιδευτική πολιτική στα παιδιά, ως σοφιστεία της αποδόμησης των εννοιών, των αξιών, της γλώσσας κι εντέλει, του ανθρώπινου λογισμού (η οποία ξεκινώντας από την κριτική των λογοτεχνικών κειμένων, επεκτάθηκε μέσω του Πολιτιστικού Μαρξισμού σε ό, τι μπορούμε να θεωρούμε, πανανθρώπινο πολιτισμό), καταλήγει στον Μηδενισμό. Σε κάποιος λαούς, όπως στη δική μας κουλτούρα στη «με λογισμό και μ’ όνειρο» (που θα ’λεγε κι ο Σολωμός), πολύ περισσότερο, ο Μηδενισμός δρα παράταιρα και άκομψα, δρα ως ξενιστής: Παρόλο δηλαδή, που δε συνάδει με τις δικές μας ανθρωποκεντρικές καταβολές, καταφέρνει να «θέσει» τις ασαφείς και καταθλιπτικές του βάσεις, για την εγχάραξη του χάους μέσα μας. Αν απωλέσουμε το περιεχόμενο και την ουσία από την έννοια ή την μετατοπίσουμε λίγο, χάνουμε και την Ουσία χάνουμε και τη Χάρη της. Θα κυριαρχήσει ο αποπροσανατολισμός, η σχετικότητα, η αμφιθυμία, η απροσδιοριστία, δεν θα πιστεύουμε σε τίποτα και δε θα έχουμε και τίποτα. Έτσι, ένα προσφορότατο έδαφος θ’ απλωθεί, προκειμένου να ξαναγραφτεί ο Δίσκος της Σκέψης.
Κι ακριβώς τότε μας επιβάλλεται εκ των άνω η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ ως κριτική για να μην πω, ως κατακρεούργηση, της έστω υπάρχουσας λογικής… Όταν μας ωθούν για παράδειγμα, εναντίον των διακρίσεων συλλήβδην, κι όχι εναντίον των παράλογων διακρίσεων, (που σημαίνει ότι το διαφορετικό γίνεται άξιο σεβασμού έπειτα από μία …κριτική αξιολόγηση), δηλαδή, δεν μπορεί να γίνει a priori σεβαστός ούτε ένας παιδόφιλος επειδή είναι διαφορετικός, από εμάς, ούτε ένας κτηνοβάτης, ούτε ένας… σχιζοφρενής δολοφόνος με πριόνι.
Ένα κραυγαλέο παράδειγμα της επιβολής της Πολιτικής Ορθότητας, είναι «ο Νόμος περί Εχθροπάθειας», είναι ξέρετε, το γνωστό «αντιρατσιστικό», το οποίο αποτελεί έναν έμπλεο φαρισαϊσμού, ρατσιστικό και φασιστικό νόμο (αφού ποινικοποιεί την ελευθερία της έκφρασης της γνώμης). Θ’ ασχοληθούμε όμως άλλη φορά με αυτόν…
Όλα γίνονται αφηγήσεις, εντυπώσεις, γνώμες ξεκούδουνες, δεν πρέπει να κοπιάζουμε για την αντικειμενική Αλήθεια, όπως έκανε κάποτε ο Σωκράτης, δεν πρέπει να χτίζουμε τις βάσεις του διαλόγου, να συνθέτουμε και να δεόμαστε γι’ Αυτήν. Οφείλουμε να σεβόμαστε όλον το θόρυβο των υποκειμενικών αληθειών, των αυτιστικών ή διαξιφισμένων μονολόγων των ανάγωγων ομιλητών, προς ανακούφιση του ανθρώπινου και του μη ανθρώπινου· μα μέχρι πού; Κι απαντώ: μέχρι τις παρυφές της Ηλιθιότητας. Και η Ηλιθιοποίηση είναι το βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπινου Ζώου εντέλει, γιατί χωρίς διακρίσεις, δεν μπορεί ν’ αποφασίσει για τίποτα ο άνθρωπος…
Το Newspeak – Goodthink, (η Νέα Ομιλία – Σωστή Σκέψη) όπως θα έλεγε κι ο Όργουελ της εποχής μας, φέρει κραυγαλέα παραδείγματα:
Μετατόπιση: Η -φοβία (κάτι παθολογικό) αντί για τον Φόβο (κάτι φυσιολογικό).
Το Ανθρώπινο Ζώο – το Μη Ανθρώπινο Ζώο αντί για τον Άνθρωπο και το Ζώο.
Σύμπτυξη: Ευαλφάλεια, Βιοηθική, Anti-Fa.
Αντίθεση: Υπουργείο Προστασίας, αντί για Καταστολής, του Πολίτη.
Δυσφημισμός: «Έλληνας είσαι και φαίνεσαι», γραμμένο στον τοίχο
Ευφημισμός: Chemically challenged (μεταφράστε να σας δω!), αντί για Τοξικομανής.
Κι αν ακόμα δεν μας έχουνε γράψει (όπως στο «1984»), η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ και Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ, μην ανησυχείτε, μας έχουνε κάνει ΗΔΗ να το πιστεύουμε.
Η εγχάραξη του χάους μέσα μας, που ήσυχα-ήσυχα τα lifestyles, η καταβαράθρωση της Παιδείας και η εκκωφαντικά αδιάλειπτη προπαγάνδα εξυφαίνουν με διαλόγους άρρητου περιεχομένου ή συλλογικούς μονολόγους ακριβέστερα, θυμίζουν τα παιδιά κάτω των πέντε, που πριν μάθουν να συνομιλούν, το καθένα μιλάει για το δικό του πράγμα. Το βλέπω συχνά και σε παρέες μου… Οι παράλληλοι μονόλογοι, βρίθουν στις συντροφιές ενηλίκων: Οι άνθρωποι δεν ακούνε τον συνομιλητή τους, εξάπτονται και βιάζονται και διακόπτουν κι ασχημονούν, αγάλλονται εντέλει, όταν ξεδιπλώσουν το δικό τους «αφήγημα»· ανθρώπινο είναι, ναι, αλλά είναι κι ένας ‘αυνανισμός εν κοινωνία’. Όταν η γλώσσα τους φτωχύνει, επομένως και η σκέψη τους, όσοι, έστω ενστικτωδώς, αντιτίθενται στη Λαίλαπα, θα νιώσουν σιγά-σιγά πως δεν μπορούν, δεν ξέρουν πώς να εκφράσουν την αντίθεσή τους.
Οι συλλογικοί μονόλογοι σαν των μικρών παιδιών, βρίθουν στις συντροφιές ενηλίκων…
Είναι ο σταδιακός Απ-αλφαβητισμός που στοχεύει στην απώλεια της συνείδησης.
Γράφει η Ξένια Πολίτη.
