γράφω λέξεις ακατάληπτες
δεν θέλουν να με καταλάβουν
προσπάθησα πολύ μα μάταια
εκρήξεις που εγώ βλέπω
είναι για τους ανθρώπους αόρατες
το μόνο που ήθελα
ήταν να ξεφύγω το κενό
σε στιγμές πήγα στην πόρτα ανθρώπων
και την χτύπησα με δύναμη
τροφοδοτημένη από την απελπισία
τώρα που το σκέφτομαι
δεν είχα κάτι να τους πω
κανείς δεν κόλλησε με τη δική μου
υφέρπουσα τρέλα
ποιος ήμουν και ποιοι ήταν
δεν απάντησα ποτέ
στάθηκα μπερδεμένος σαν σε κενό
και αμίλητος πια απέκτησα εικόνα
κανένας δεν κόλλησε με τη δική μου
υφέρπουσα τρέλα
την ανάγκη μου να διώξω τα λιοντάρια
τα σαρκοβόρα από μέσα μου
μάταια προσπάθησα να με καταλάβουν
στάθηκα κρινόμενος σε κάθε στιγμή
οι εφημερίδες δεν έγραψαν ποτέ
για τη δική μου τρέλα
ούτε και τα σύγχρονα βιβλία
ούτε και οι αυτοαποκαλούμενοι
προφήτες συγγραφείς και ποιητές
κριτικοί μιας άλλης ζωής
διαφορετικής από αυτήν που
εγώ κάποτε οραματίστηκα
στάθηκα αμίλητος πια
χτυπώντας μερικές λέξεις
σε ένα πληκτρολόγιο
και σε σκόρπιες σελίδες
δίχως να περιμένω κανείς να τις καταλάβει
δίχως να περιμένω κανείς να τις αγγίξει
δεν θα με άγγιζε άλλωστε ποτέ
κανείς ηθελημένα
και καθώς στέκομαι αμίλητος πια
ξέρω πως αυτή είναι
η απομίμηση ζωής που μου απέμεινε
σκόνη στα χείλη
ερείπια ονείρων μόνο
ποιος ήμουν αμίλητος πια
η απομίμηση της ζωής μου
Ο Βαγγέλης Ρουσσάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κάρπαθο. Αποφοίτησε από το τμήμα ιστορίας και αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Αγάπησε από παιδί τη Λογοτεχνία, γιατί μέσα από εκείνην ξέφευγε από τον κόσμο που πολλές φορές επιβάλλεται στους ανθρώπους. Έκτοτε ανακάλυψε κι άλλες αγάπες. Όλες είχαν να κάνουν με μικρά – μικρά κομμάτια που κρύβονται μέσα σε ψυχές και περιμένουν να αναδυθούν. Πολλές από τις αγάπες του, τις εφηύρε γιατί ήταν εκείνες που χρειαζόταν, για να μην επιβιώνει μόνο. Τώρα, ξανά μαθαίνει να ψάχνει για χρώματα, και στιγμές και κομμάτια μικρά. Με την γνώση πως δεν θα τα βρει ποτέ όλα. Του αρκεί. Ταξιδεύει.
