Σε κουβαλώ.
Πάνω στους ώμους.
Στα βλέφαρα.
Οι νύχτες καραδοκούν κρατώντας την αναπνοή μου.
Μυρίζει σήψη το δωμάτιο.
Ανεκπλήρωτο έγκλημα να σ’ αγαπώ.
Νεκρές σταγόνες γλύφουν το πάτωμα.
Νερό που πέθανε κυλώντας στο κορμί σου.
Η γλώσσα κείτεται κομμένη.
Τη ρούφηξε το σιφόνι.
Κι οι λέξεις μου που πήγαν;
Σε περιέχω.
Είμαι το χώμα ανάμεσα στις φλόγες.
Είμαι η καρδιά ανάμεσα στους πνεύμονες.
Είμαι δυο άχρηστα χέρια,
που δεν αγκαλιάζουν πια.
Τα ‘κοψα μ’ ένα τσεκούρι.
Τι να τα κάνω;
Είναι και κάτι μέρες λουστραδόροι.
Γυαλίζουν τις ρωγμές του χρόνου.
Σκουπίζουν την απουσία.
Μέρες απλήρωτες.
Μέρες με νύχια, που σκαλίζουν,
που προσμένουν.
Δεν βλέπω τα χείλη σου.
Είναι μια καταδίκη κι αυτό.
Στο υπογράφω.
Κανένα ποίημα δε θα με σώσει.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
