Ο ένας καίει λυχναρόλαδο

Ο άλλος καίει κηροζίνη

Οι σκύλοι αλυχτώντας ασχημονούν

Οι άνθρωποι σωπαίνουν. Κάθε λογής μηχανές

μεταφέρουν τώρα τις κραυγές τους

Μετασχηματίζουν την ανημπόρια τους

Την προσμονή τους

Τα υψωμένα χέρια τους προς τον ουρανό,

Σε λειτουργικότητα

Σε αποτελεσματικότητα

Σε στρες παραγωγικότητας.

Άσκοπη ενέργεια για θορύβους γενικώς.

Με κηροζίνη τα μάτια ανοιχτά στο σκοτάδι

Είναι ακόμα εκεί μέσα ανοιχτά

Όχι μόνο τα μάτια

Ανοιχτά στην αναμονή της ματαίωσης

Καταδεκτικά στη ματαιότητα, χύνουν κι ένα δάκρυ

Διεσταλμένα με τους νευρώνες τεντωμένους

Νυχθημερόν

Κι όχι μόνο τα μάτια

Με ταχύτητα φωτός από το Άπαν σύμπαν στο Μηδέν

(ε δεν είναι ταχύτητες αυτές οι παραφυσικές του πάθους, δεν είναι ανθρωπινές)

Και τανάπαλιν.

Αγγίζουν το ψύχος της ψυχής στην ουδετερότητα του αντικειμένου

Του ερωτικού αντικειμένου

Του προσωπικού μου Εσύ

αλλά εσύ όπως ήξερες πάντα: Το μπετόν αρμέ της ετερότητας.

Μιλώ για τον αγώνα, τον πυρετώδη αμανέ που τον περνάτε όλοι.

Ο αλυτρωτισμός αυτός να ημερώνει στο σκυλάδικο.

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθροΜην Αγαπάς, Κοιμήσου, Σωτήρης Σελαβής
Επόμενο άρθροΒιολέτα ‘Ικαρη: «Η παράδοση έχει ποτίσει στο αίμα μου»
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.