Λίγο μόνο
Χάδι στο αυτί
Όαση ραμμένη
Στην Αφροδίτη
Αλίμονο
Στην πονεμένη Γη
Μας
Τι βλέπεις άραγε
Πίσω από αεροπλάνα
Μέσα από καρδιές
Ροζ μανιτάρια
Ανάμεσα
Στα φανερά σκοτάδια
Τους
Ήρθες
Λιγάκι παγωμένος
Αγνοούμενος
Ετεροχρονισμένος
Γυρισμένος
Στην πλευρά
Σου
Δεν σε θωρώ
Καλύτερα
Απομάκρυνε
Τα λάφυρα
Σώσε
Τα μαγικά
Μας
Γίνε αντιληπτός
Ολόγυρα μου
Επαρκής
Συνδετικός
Παραιτήσου από
Την έλλειψη
Μου
Έλα
Σε εκλιπαρώ
Όμορφα θα
Τοποθετηθώ
Στην έσχατη
Φλυαρία
Σου
Θα ησυχάσουμε
Τα τελευταία
Έλατα
Της γλυκιάς
Καλογραμμένης
Περίπτωσης
Μου
Διπλώνοντας
Τα πεσμένα
Αστέρια
Θα φωνάξουμε
Τα ισόβια
Ονόματα
Μας
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
