Μέρος Δωδέκατο

«… Η πρώτη υποψία χαράς ήταν κυριολεκτικός κεραυνός εν αιθρία, βροντή κάπου μακριά σε μια ανύποπτη στιγμή, ο ουρανός έχασκε καταγάλανος, δεν ήταν αυτός η πηγή της αλλά κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, κάτι που έσπειρε παροδικά τον φόβο ότι ο πόλεμος με πήρε στο κατόπι. Όμως για εμάς, τους τυχάρπαστους λιλιπούτειους που τους πέταξε η μοίρα σε ένα νησί κατοικημένο από ελάχιστους φίλους και πολλούς εχθρούς αναγκασμένους να μας ανέχονται, όλοι οι θόρυβοι ήταν τρομακτικοί, ξένοι, οιωνοί κακών μαντάτων ή μανιασμένων επιδρομών (είχαμε προλάβει ήδη να ζήσουμε μία την οποία, σχετικά ανόρεχτα, σχετικά ευσυνείδητα, είχαν απωθήσει οι αρχές του τόπου). Κι έπειτα, ήταν τέτοιες οι κακουχίες που για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα πώς είναι το να μην νιώθεις, να στερείσαι των βασικών σου παραθύρων με τον κόσμο, των αισθήσεων και του συναισθήματος, η ακοή μου βάρυνε, η όραση μου επίσης (έβλεπα θολά πίσω από μια πηχτή κουρτίνα που κάλυπτε τις κόρες των ματιών μου), η γεύση χάθηκε (εντάξει, δεν ήμουν ποτέ γευσιγνώστης, αλλά αυτό μπορεί να οφείλεται στις απροσδιόριστες μάζες φαγητού που μας σέρβιραν, διατηρώ μια κάποια ελπίδα ότι εύκολα η γεύση μου θα αναστηθεί από τις στάχτες της), τα χέρια μου είχαν ξεραθεί σαν άνυδρο χωράφι, η μύτη μου μύριζε μόνο καπνούς, εμετούς, κατουρλιά και χεσίματα, αν πεις τώρα για το συναίσθημα, φυλακισμένο, δεμένο χειροπόδαρα οδηγούνταν μόνο από τη σκέψη του αύριο, της προσδοκίας να ελευθερωθούμε, να χαρούμε επιτέλους το καταγάλανο του ουρανού και να μην μας πικραίνει η ομορφιά του κόσμου, παρόλο που, αχάριστοι δεν είμαστε, ως λιλιπούτειοι φιλοξενούμενοι αυτού του τόπου περνούσαμε δυο και τρεις φορές καλύτερα από την μαραμένη μας πατρίδα.

Η βροντή επαναλήφθηκε μερικές φορές και δεν ήταν βροντή, αλλά ο ήχος που προέκυπτε από το άχαρο στήσιμο ενός νέου κοντέινερ που προστέθηκε στο κέντρο του καταυλισμού μας, ποιος ξέρει για ποιον λόγο ‘διευκόλυνσης’ της προσωρινής μας παραμονής σε έναν χώρο που με δυσκολία είχαν χωρέσει μερικές βρώμικες σκηνές για να στοιβαχτούμε σαν τα σφαχτάρια. Ωστόσο, ούτε αυτός ο ήχος δικαιολογούσε τον βρόντο που αντηχούσε στα αυτιά μου, καθώς, όταν πλησίασα τον χώρο εγκατάστασης του κοντέινερ, η βροντή ξαναχτύπησε, αυτή τη φορά ως αποτέλεσμα της θέασης ενός βλέμματος που με πήγε πίσω στη πρώτη μέρα αυτού του μαρτυρίου.

Τα μάτια της ήταν ίδια με εκείνης, εκείνης που μάλλον χάθηκε για πάντα, όσο κι αν επίμονα μαχόμουν να την κρατήσω στη ζωή τουλάχιστον ως σκέψη, ως θύμηση κι ως χτύπο καρδιάς. Ήταν απολύτως ίδια, ένα βλέμμα καθαρό, απαστράπτον, ζωηρό, άτακτα περιφερόμενο στο χώρο, συνοδευόμενο από σποραδικά χαμόγελα που τύφλωναν τον ήλιο. Έμεινα να την κοιτάζω αποχαυνωμένος, παρατηρώντας κι άλλες ομοιότητες με τον αδικοχαμένο μου έρωτα, έκπληκτος που μπορεί αυτή η σαχλή κρεατοσακούλα που με συνέχει να νιώθει ακόμα εντάσεις, συγκινήσεις, κάτι, ακόμα κι υπό αυτές τις συνθήκες, όπου η ανθρωπότητα συναντά ένα από τα χειρότερα πρόσωπα της. Για μια στιγμή κατάφερα να μαγνητίσω το βλέμμα της κι ήταν αρκετό για να θυμηθώ τι σημαίνει χαρά και αντικρίσω με νέο θάρρος αυτόν τον επίμονα χάσκων ουρανό, το αύριο – σκεφτόμουν – θα ξυπνήσει καλύτερο, τι κι αν μερικά δευτερόλεπτα αργότερα βρέθηκα καταγής, σπρωγμένος από τη αγενή κι απάνθρωπη βία μερικών ανυπόμονων από τους οικοδεσπότες μας, καλυμμένος με μια παχιά κουβέρτα βωμολοχιών και – παραδόξως – ήρεμος…»