ο χρόνος σταματά, ο λόγος μπαίνει σε μια ανήκουστη δίνη, μακάρι να γινόταν να δώσει ο χρόνος τα λευκά του διαπιστευτήρια, ο χρόνος σταματά κι ο λόγος παίζει τα ρέστα του σε ένα χαλαρό παίγνιο αισχύνης και θάρρους, φως, περισσότερο φως, ορθάνοιχτα παράθυρα ακραγγίζουν το μέλλον και χαμογελούν, το βλέμμα σκοντάφτει και οριζοντιώνεται σε επιφάνειες εκ περιστροφής, εκ περιτροπής
εμφανίζεται μια κατοπτρική ιστορία, αν ο χρόνος σταματά οφείλεται στους δύο, οι δύο κάνουν το χρόνο να κυλά και να παύει, οι δύο τον ορίζουν, είναι λοιπόν ακόμα μία ιστορία αγάπης και έρωτα, είναι ακόμα μια σαπουνόπερα, μήπως οι λέξεις δεν κάνουν το κάτι και το άλλο, το άλλο και το κάτι, μήπως οι λέξεις δεν είναι αυτές που – ανόητε – διαμορφώνουν μια ολότελα διαφορετική ίδια εμπειρία
οι λέξεις είναι ο λόγος που, ο λόγος είναι η λέξη που, χαθήκαμε μέσα στη δίνη που ουρλιάζει εύθυμα, αν ο κόσμος έρεε σουρεαλιστικά θα ήταν λιγότερο παράλογος, θα έπεφταν βόμβες με πλήρως φαλλικό σχήμα στους αστικούς ξερότοπους, μα δεν θα μπορούσαν να διαπεράσουν το κεφάλι του ανθρώπου, το σώμα του θα ήταν αδιάβλητο, την ίδια στιγμή που ένας ποιητής θα κούρδιζε τα σπλάχνα του με ένα ξεδοντιασμένο πινέλο
είναι η δίνη που προκαλεί τα πάντα, αυτό είναι, όχι, ο έρωτας, αυτό είναι τέχνη, ο έρωτας, τα πάντα μία αέναη προσπάθεια να ξαναζήσουμε αυτό που ποτέ δεν έχουμε ζήσει, η δίνη διαχωρίζεται από τη μέθη και τη ζάλη, ακόμα κι από τον διαχωρισμό, τρυπώνει στα διάφανα σεντόνια τους και τανύζει τους αναστεναγμούς τους, των δύο που κάνουν το χρόνο να κυλά και να παύει, να
ορμά και να γαληνεύει, να ιαίνει και να γλυκαίνει, μα είναι ακόμα μια ιστορία αγάπης, τι άλλο μένει λοιπόν, τι άλλο να τραβηχτεί ως στιγμιότυπο από αυτή τη χαβούζα, οι μυρωδιές πνίγουν την αλήθεια, την μαστουρώνουν, μια ελεύθερη τρίχα χάθηκε σε ένα δάσος από ανθρωπινότητα, ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, να που το βλέμμα κάπως αναστήθηκε, βλέποντας – όχι μια κοινή τσόντα, όχι ένα γαμήσι απλό – τον έρωτα να
κινείται, ναι, αυτό, γι’ αυτό τόσο ο έρωτας μας σαγηνεύει, μας θυμίζει αυτό που είναι η ζωή, δηλαδή συνεχής μεταβολή, μια ροή πολλαπλών διαστάσεων και ροών, ένα σύμπαν από πιθανά σύμπαντα κρυμμένα στον αναστεναγμό, σημάδι ότι η ομορφιά ακόμα δεν χάθηκε από εδώ, εδώ είναι, στο χωροχρονικό μας σύστημα, στο απροσδιόριστο εδώ και τώρα που καθορίζει την ύπαρξη, κι αυτοί, οι δύο, τώρα
στο σταματημένο χρόνο, ώρα που τα κορμιά εμπόδια στέκονται στην αφομοίωση της ψυχής του Άλλου, είναι το χαρμόσυνο ευαγγέλιο, είναι το φως που αναζητείται, το συγκυριακό ξέσπασμα ενέργειας που δημιουργεί κόσμους, από εκεί θα ξεκινήσει η οικοδόμηση λοιπόν του νέου, μόλις ο χρόνος επανεκκινήσει, κρατώντας ακριβό φυλαχτό την ανάμνηση του τελευταίου σπασμού – και τη λαχτάρα να επιβιώσει
«Και τώρα που βρεθήκαμε, τι γίνεται;»
Γεννήθηκε το 1992 στην Πτολεμαΐδα. Σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στην Θεσσαλονίκη, όπου και συνεχίζει τις σπουδές του ως υποψήφιος διδάκτορας Ιατρικής στο ερευνητικό πεδίο της Ιατρικής Πληροφορικής. Γράφει ενεργά τα τελευταία 12 χρόνια ως αποτέλεσμα της συνεχούς ενασχόλησης του με τη λογοτεχνία, την ποίηση και την φιλοσοφία. Αγαπάει ό,τι έχει να κάνει με τέχνη και κυρίως με τον γραπτό λόγο. Αντιπαθεί τη μετριότητα και το ίδιο. Αγαπάει τον «Άλλο» κι ό, τι συνεπάγεται η παρουσία του. Αγαπάει τον κόσμο και τη δυναμική του να πλάθει νησίδες ομορφιάς. Ενθουσιάζεται με την παραδοξότητα της ύπαρξης και τη μεταβολική της ροή.
Χαρακτηριστικό της γραφής του είναι το ποιητικό στοιχείο, σε μια προσπάθεια προσέγγισης της μορφικής πληρότητας του πεζού από τη μία και νοηματικής πληρότητας της ποίησης από την άλλη. Επίσης, τα κείμενα του είναι εμποτισμένα με προβληματισμούς πολιτικής και υπαρξιακής φύσης, ενώ χαρακτηριστική είναι η σχεδόν μόνιμη επιλογή του να απουσιάζουν ονόματα και εξαντλητικές περιγραφές χωροχρονικών πλαισίων (το αντίθετο μάλλον ισχύει). Ο σκοπός της δραστηριότητας του έχει παραμείνει ίδιος με το πέρασμα του χρόνου: να συμβάλλει με κάποιον τρόπο στην τέχνη του λόγου και της ποίησης, αλλά και στην κοινωνική ζύμωση με την αποτύπωση προβληματισμών και ζητημάτων που ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο και με τον επιτονισμό της αναγκαιότητας για ανεύρεση νέων κινήτρων ενατένισης του μέλλοντος και επανεπινόησης του δημόσιου χώρου.
