Μέρος πρώτο

Είναι μέρα. Ξύπνησε παράδοξα ξεκούρδιστη. Δύο πορείες προς τον ήλιο, με την ελπίδα για τον ήλιο. Δύο πορείες με ανάστροφο πείσμα. Κόσμος βαφτισμένος στην αγανάκτηση. Κόσμος βαφτισμένος στο πάγιο. Αδιάφορα λόγια. Τοιχογραφημένα (ηχογραφημένα) συνθήματα. Αυτό δεν είναι ποίηση. Αποτύπωση μιας άλλης πραγματικότητας σε πανό από λινάτσα. Αυτό είναι ποίηση.

Θα

φορέσει το πηγμένο του φύλο | βάψει τα χείλη της με ρόδινα

επιλέξει ανάμεσα στα μπαρουτοκαπνισμένα ή όχι ρούχα του | της

στείλει μηνύματα επιτακτικότητας | στείλει μηνύματα αγάπης

φωνάξει την αναγκαιότητα του δικαίου | προσπαθήσει το δίκαιο να αγκαλιάσει

πεισμώσει με την ανημπόρια του να υπερβεί | πεισμώσει με την υποκρισία του σήμερα

ξεκινήσει το βάδισμα προς μια άλλη πλατεία, αγνώριστη | ξεκινήσει πορεία παράλληλη

αναμασώντας λίγο τα λόγια του | της σαν ηθοποιός πριν την παράσταση

περασμένα όνειρα, αιώνια, ανεκπλήρωτα

βαθύς ο έρωτας του για τον ‘Άλλο’ | βαθύς ο έρωτας της για την ελευθερία

βαθιά η πίστη στην συνομάδωση του εφικτού

πίστη καμιά κι αν δεν επιβίωσε, τουλάχιστον

η πίστη μένει στον άνθρωπο | η πίστη στο αύριο επιμένει.

Είναι μέρα. Ο ήλιος ανέτειλε ώρες πριν. Βίοι παράλληλοι. Τα πόδια έρχονται κοντά, τα χέρια είναι έτοιμα να σμίξουν. Στήθη που προτάσσονται απέναντι στους πραιτοριανούς κάθε εποχής. Κάποτε ήταν οι γονείς. Σήμερα είναι αυτοί. Ο καιρός είναι βροχερός. Ήλιος δεν φαίνεται. Κι όμως. Οι πορείες για το απαλό χάδι του δεν αποθαρρύνονται. Κάποτε οι αφελείς ήταν οι γονείς. Σήμερα είναι αυτοί. Μια ωδή στην αφέλεια, μια ωδή στη δράση.

Είναι μέρα. Τα πηγμένα φύλα, τα βαμμένα χείλη, τα μπαρουτοκαπνισμένα (ή όχι) ρούχα, τα μηνύματα, θα συγκεντρωθούν στο ίδιο σημείο. Βήματα αργά. Βαριά. Είναι πένθιμος ο ρυθμός. Οργή απέναντι σε έναν κόσμο που τους σκοτώνει. Πηγμένα και τα ματιά, βουτηγμένα σε απύθμενα βάθη, θα αναθαρρήσουν, θα κοιτάξουν, θα χαμογελάσουν. Είναι πολλοί, κι ας νιώθουν λίγοι. Είναι λίγοι, κι ας νιώθουν πολλοί.

Είναι μέρα. Ξαφνικά, τα νέφη θα αλλάξουν πορεία και θα πέσουν πάνω στο πλήθος. Το πλήθος θα σκορπιστεί δακρύζοντας. Άλλοι εδώ, άλλες εκεί, άλλα παραπέρα. Ήταν ακόμα μια μικρή νίκη σήμερα. Το μαζί κέρδισε κι ας σκόρπισε άτακτα. Η πόλη θα συνεχίσει την ρουτίνα της. Οι νεκροί θα σκουπιστούν από τους γυαλοκαθαριστήρες της καθημερινότητας. Το άδικο προελαύνει. Απέναντι του λίγους θα βρει. Ας είναι.

Είναι μέρα. Ξύπνησε παράδοξα ξεκούρδιστη. Τα βλέμματα θα σκορπίσουν ανήσυχα. Προβληματισμένα. Καθένας κάνει τη δουλειά του. Η δουλειά κι ο καθένας πάνω απ’ όλους. Δυο απεργοί παίζουν τάβλι σε ένα σύγχρονο καφενείο. Ο καφές μοιράζει τις μετοχές του στο χρηματιστήριο του δρόμου. Πηγμένα φύλα θα ανταλλάξουν μερικά ψηφιακά φιλιά και δυο λόγια, λίγο πριν τους ρουφήξει το ίδιο.

Και

μιλώντας σε έναν φίλο του | επιλέγοντας με τι θα γεμίσει την κοιλιά της

έριξε ένα μονάχα βλέμμα αδέσποτο | έριξε μια ματιά μοναχή

το βλέμμα διασταυρώθηκε | το βλέμμα επέστρεψε λαβωμένο

τέτοια είναι η τύχη η μοιραία | τέτοια είναι η μοίρα η τυχαία

που άξαφνα εκείνος το ξεκούρδιστο της μέρας θα αγνοήσει | άξαφνα κι εκείνης η μέρα θα γελάσει

και το αύριο των δυο μακρινό δεν θα είναι | και το αύριο των χιλιάδων μαζί όνειρο δεν θ’ απομείνει.