Αρχικά καλό θα ήταν να γίνει ένας διαχωρισμός της μοναξιάς από την μοναχικότητα. Η μοναξιά συνοδεύεται από μια αρνητική χροιά, αίσθημα απώλειας και κενού σε αντίθεση με την μοναχικότητα η οποία φέρει μια περισσότερο θετική χροιά και την εν γνώση επιλογή της από το άτομο.
Πολλά είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον 21ο αιώνα μας βοηθάνε να ‘επικοινωνούμε’ αλλά εικονικά. Η εποχή μας όχι μόνο προσφέρει αλλά και απαιτεί κάποιες φορές την ενασχόληση με μοναχικές δραστηριότητες. Για πρώτη φορά ο άνθρωπος έχει στην διάθεσή του τόσα πολλά μέσα επικοινωνίας και την ίδια στιγμή είναι απομονωμένος και μοναχικός. Είναι μια νέα στάση ζωής ή απλά περνάμε σταδιακά σε μία εποχή αποξένωσης όπου η άμεση επαφή και επικοινωνία θα αντικατασταθεί από μια οθόνη και τις εφαρμογές που μας προσφέρονται απλόχερα; Αλλά ακόμα και όταν υπάρχει κοινωνική συναναστροφή η έλλειψη συναισθηματικής και ουσιαστικής επικοινωνίας, συμβάλλουν πιο έντονα στην μοναξιά.
Ο άνθρωπος απ’ την φύση του είναι κοινωνικό ον, έχει την τάση της επικοινωνίας και της συντροφικότητας καθώς και την ανάγκη ένταξης σε μια κοινωνική ομάδα. Όμως η συνεχής προσπάθεια για κοινωνική αλληλεπίδραση μπορεί να αποβεί καταπιεστική και η μοναξιά αναφέρεται από πολλούς ως η επιδημία της εποχή μας.
Ο χρόνος με τον εαυτό μας είναι απαραίτητος για την ψυχολογική ευεξία την πνευματική και δημιουργική ανάπτυξη. Μπορεί να θεωρηθεί ως μέσο αναζωογόνησης, χαλάρωσης αυτογνωσίας, ανάπτυξης της προσωπικότητάς. και αποδοχής του εαυτού μας Η ικανότητα ‘επιβίωσης’ χωρίς κοινωνική ενίσχυση και ανθρώπους γύρω μας θεωρείται ένδειξη συναισθηματικής ωριμότητας. Η διαδικασία αυτή απαιτεί χρόνο και προσπάθεια διά βίου.
Κάποιοι άνθρωποι αποφεύγουν συνειδητά να κάνουν παύση από το κοινωνικό περιβάλλον και να μείνουν μόνοι με τις σκέψεις τους από φόβο αλλά και άγνοια για όσα ενδεχομένως θα ανακαλύψουν. Για να γνωρίσουμε κάποιο άτομο αρχικά το παρατηρούμε αλλά καλό θα ήταν να γνωρίσουμε και να παρατηρήσουμε πρώτα τον εαυτό μας ώστε να καταλάβουμε τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας και να είμαστε σε θέση να επικοινωνήσουμε και με τους άλλους.
Από την άλλη πλευρά, μεγάλα διαστήματα μοναξιάς συνδέονται με ορισμένες παθολογικές καταστάσεις, όπως η κατάθλιψη, άγχος, άνοια, κακή ποιότητα ύπνου, χαμηλή αυτοεκτίμηση και απώλεια ελέγχου. Επίσης, τα άτομα που βιώνουν μοναξιά έχουν την τάση να ερμηνεύουν διάφορα κοινωνικά μηνύματα, όπως λεκτικές εκφράσεις ή εκφράσεις προσώπου άλλων, ως απειλητικές, και γίνονται ακόμα πιο ευάλωτα, επικριτικά και διευρύνουν περισσότερο την απόσταση από τους άλλους.
Η καταπολέμηση της μοναξιάς θα πραγματοποιηθεί μόνο όταν γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε από τους άλλους γύρω μας. Έχοντας πλήρη επίγνωση του εαυτού μας νοιώθουμε αυτοπεποίθηση και είμαστε έτοιμοι να συνδεθούμε με άλλους ανθρώπους.
________________________________________________________
Σπύρος Παπαπέτρος.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
