Ποιητική σύμπραξη
Η δουλειά του ποιητή, είναι μοναχική. Είναι εκείνος και οι σκέψεις του, οι θύμησες, οι εικόνες.. Όλα εκεί, μπροστά στον άδειο καμβά του λευκού χαρτιού, που περιμένει να γεμίσει συναισθήματα. Ο μοναχικός ζωγράφος και το πορτραίτο του, ο έρημος δρόμος και ο καβαλάρης δίχως προορισμό..
Ή τουλάχιστον έτσι λένε… Τι γίνεται όμως, όταν συναντηθούν δύο μοναχικοί ποιητές και κάνουνε το Όλον; Οι εμπνεύσεις μπλέκονται μεταξύ τους, ο καμβάς γεμίζει από τα χρώματα του καθενός, από τα πινέλα του μυαλού και τις μπογιές της φαντασίας. Μια αρμονική συγχορδία, μία ποιητική σύμπραξη.
«Μπλουζ» λοιπόν, μια ποιητική σύμπραξη, ένα μπλέξιμο φωνών. Αυτών της Άντζελας Κυριακοπούλου και της Μαρίας Ποπκιώση που ένωσαν τις πένες τους και γέννησαν μία πρωτότυπη ποιητική συλλογή. Ένα έργο συλλογικό αλλά με τα ιδιαίτερα στοιχεία της κάθε ξεχωριστής, μοναδικής προσωπικότητας. Το βιβλίο είναι και το ίδιο μοναδικό και ξεχωριστό. Από όποια πλευρά κι αν το κρατήσεις, με ένα αναποδογύρισμα, βρίσκεσαι πάντα στη «σωστή». Από τη μία πλευρά θα βρεθείς στο «Μετόχι της Καρδιάς» της Άντζελας και με ένα μαγικό γύρισμα, από την άλλη πλευρά σε περιμένουν οι «Ερωτικές Αμαρυλλίδες» της Μαρίας.
Ο έρωτας, αυτός ο γνώριμος φίλος κατοικεί στο μετόχι και ανθίζει μαζί με τις αμαρυλλίδες την άνοιξη.
Με λάσπη βρώμικη
πλαστήκαμε και οι δυο καρδιά μου,
μα δε θα κουραστώ
να σ’ αγαπώ.
Μας λέει η Άντζελα. Η καρδιά δεν κουράζεται ποτέ να αγαπά, να ζητάει, να συγχωρεί. Αλλά και να πονάει, να πληγώνεται, να θέλει να ξεχάσει. Παλιές αναμνήσεις, χαμένες στην απόγνωση παλιών χωρισμών, ανάμεσα στην ονειρικότητα του ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι. Και κάπου εκεί όπου τελειώνει το ταξίδι της Άντζελας στο μετόχι μιας καρδιάς ερωτευμένης και πληγωμένης, αρχίζουν να ανθίζουν οι αμαρυλλίδες της Μαρίας. Το σημείο συνάντησης; Ένα τραγούδι μπλουζ.
Το “I’m sorry” αυτό ήταν το τραγούδι μας.
Γράφει η Άντζελα και η Μαρία απαντάει:
Ένα μπλουζ που φυλάκισε μέσα μου εσένα
Μία ποιητική διασταύρωση, ένα ποίημα γραμμένο και από τις δυό τους, στίχο το στίχο, στροφή τη στροφή. Η δική τους αντίληψη για έναν έρωτα που λικνίζεται σε ρυθμούς μπλουζ που παίζει σε ένα αρχαίο πικάπ, βινύλιο 45άρι…
Ν’ αγαπάς και να χάνεσαι φως μου
να λιώνεις σαν τη ζάχαρη στο νερό […]
Ν’ αγαπάς και να χάνεσαι φως μου
σαν να μην υπάρχει γύρω σου αύριο
Η Μαρία φέρνει την άνοιξη στον κήπο με τις αμαρυλλίδες της. Εκεί, ο έρωτας έρχεται σαν βροχή. Γοργά, κελαρυστά, ρέει στις φλέβες σαν λάβα καυτή. Τον ζεις χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα, παρασύρεσαι στο τώρα, στο είναι, στο σήμερα. Είναι χαρά, είναι τραγούδι σε νησιώτικο καλντερίμι, είναι ουράνιο τόξο στον φθινοπωρινό ουρανό.
Και κάπως έτσι ολοκληρώνεται το συλλογικό αυτό έργο. Ξεκίνησε με ένα τραγούδι μιας άλλης εποχής και τελείωσε με την απαθανάτιση στιγμών. Ερωτευμένων αλλά και βουτηγμένων στη σιωπή μιας αβύσσου. Πρωτοτυπία, μοναδικότητα και ένωση έμπνευσης έχει αυτή η συλλογή. Άρα και ένωση ψυχών… Γιατί, πολλές φορές, δεν χρειάζονται πολλά για να γεννηθεί ένα συναίσθημα. Αρκεί μόνο ένα «Μπλουζ».
Λίγα λόγια για τις συγγραφείς
Η Μαρία Ποπκιώση γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είναι δικαστική υπάλληλος. Ασχολείται με τη συγγραφή από το 1999. Έργα της έχουν ανθολογηθεί και μεταφραστεί στην αγγλική γλώσσα.
Η Άντζελα Κυριακοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ζει με την οικογένειά της στα Γιαννιτσά. Είναι συνταξιούχος καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας και αυτοδίδακτη ζωγράφος με ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στο ενεργητικό της. Είναι ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Φίλων Βιβλίου Νομού Πέλλας, μέλος της Παιδαγωγικής Εταιρείας Ν. Πέλλας, μέλος της Ε.Λ.Β.Ε. και μέλος της Αμφικτιονίας Ελληνισμού.
