Να σκέφτεσαι όμορφα
και να μη φοβάσαι να αντικρίσεις τα άσχημα.
Μια φορά πέταξε από πάνω μου μία μαύρη σκιά,
στάθηκε ψηλά και ήθελε να με καταπιεί.
Τότε εγώ, έχωσα το βλέμμα μου μέσα στο δικό της,
γιατί μόνο έτσι θα έφευγε.
Φίλησα το σταυρό και είπα την προσευχή μου.
Δίπλα μου ήταν κάποιος που δεν ξύπνησε ποτέ,
παρά μόνο όταν ξημέρωσε.
Πολλές φορές θαρρώ πως με μαγέψανε,
πολλές φορές μπορώ να τους νικήσω.
Κι ότι κι αν μου συμβεί πια,
ένα εύχομαι: να μη λιποτακτήσω,
να μην λιποτακτήσω από εμένα,
την αλήθεια μου που ζω και αναπνέω
και μιλάω και διαδίδω.
Εύχομαι, ότι κι αν συμβεί,
να το αντιμετωπίσω.
Εύχομαι, ότι κι αν συμβεί,
να μην λιποτακτήσω,
μπροστά στο χρήμα ή την εύκολη παραγωγή,
το αφεντικό ή τον μεγάλο ιδιοκτήτη.
Πάντοτε έγραφα
πήγαινα εγώ στον Χριστό μου,
έραβα εγώ την πληγή μου,
οι άλλοι καμιά σχέση
δεν πρέπει να ‘χουν μ’ αυτό.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
