Δημιουργώ ποταμάκια με τα κλάματά μου
και γεμίζω ρωγμές πάνω απ’ το μέρος της καρδιάς.
Σου προσθέτω κομματάκια, να καλύψω τα κενά σου,
κι όλο τραβιέμαι κάτω, αλλά πόσο σ’ αγαπώ!
Πόσο σ’ αγαπώ, εσύ δεν το ακούς ποτέ.
Που σε φωνάζω πότε-πότε
και σε ουρλιάζω μέσα στην προσευχή.
Αλλά πόσο σ’ αγαπώ, εσύ ποτέ δεν το ακούς.
Κάνω τα λόγια μου νοσοκομείο για τις πληγίτσες σου,
κι ούτε μαθαίνω αν γιατρεύεσαι, μα δεν πειράζει.
Πόσο σε αγαπώ, ποτέ δεν θα το νιώσεις,
κι άμα το νιώσεις, πώς θα μάθεις ότι ήμουνα εγώ;
Όμως ποιος νοιάζεται για το εγώ;
Νοιάζεται για το εσύ.
Ν’ αγαπηθείς εσύ.
Εσύ, μόνο έτσι αγαπώ.
*Σημείωμα συγγραφέα
Αν αυτό το ποίημα ήταν η αγάπη,
δεν θα γραφόταν για να διαβαστεί.
Ούτε για να αγαπηθεί πίσω.
Απλά θα αγαπούσε και θα γραφόταν,
και θα παρέμενε γραμμένο,
ακόμα κι όταν εσύ θα το είχες προσπεράσει.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
