Πως μια μελωδία,
μια γεύση,ένα άρωμα
είναι αρκετά να σου ξυπνήσουν μνήμες που τόσο καιρό ζούσαν μέσα σου έτοιμες να αναβιώσουν
από την  αρχή..
Πάλι από την αρχή

– Ξανά και ξανά –

Πως είναι δυνατόν η μνήμη να ανακληθεί ;

Να σου ρημάξει τα σωθικά με το έτσι θέλω σε ανύποπτο χρόνο..
Νοσταλγία..
περίεργο συναίσθημα
Μια μετάβαση ίσως..
μια χαρμολύπη
μια γλυκόπικρη γεύση..

Αισθήματα, πρόσωπα, στιγμές  χάνονται στη χρόνογραμμή της ζωής
που συνεχίζει να επιζεί μέσα μας
ως μια αναπόληση,μια ανάμνηση
Σε όλες τις μορφές της..
Υλικές και άυλες..

Και να που τώρα…για μια στιγμή
σε νοστάλγησα

Κ.Χ


*Η Χριστοδούλου Αικατερίνη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπουδάζει στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με ειδίκευση στη Μεσαιωνική και Νεοελληνική Φιλολογία. Δηλώνει λάτρης της ποίησης και της λογοτεχνίας. Εκφράζεται και εκδηλώνεται μέσα από τη γραφή και μέσα από τη ζωή.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθροΣβήσε τα μάτια μου, Ράινερ Μαρία Ρίλκε
Επόμενο άρθροΕπίγραμμα ΙΙΙ, Γιώργος Αλισάνογλου
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.