ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ
Ο κύκλος που δεν κλείνει
[…] Ο κύκλος δεν έκλεισε. Τόσα χρόνια δεν λέει να κλείσει. Έγινε απλώς φαύλος κύκλος, φαυλότατος. Που ανακυκλώνεται, διαρκώς· θλιβερά, φαιδρά, προκλητικά. Φυσικά και δεν πρόκειται να κλείσει. Δεν πρόκειται να κλείσει αν δεν ολοκληρώσουν την πορεία τους αυτοί που τον άνοιξαν. Όσο να διαλυθεί ολότελα η χώρα -αυτό που τέλος πάντων ξέρουμε σαν χώρα· ο εθνικός μας, λέει, μύθος…
Εκτός κι αν· αν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι πρώτα:
Αν βγάλουμε ουρά.
Αν κάποιοι βγάλουν κέρατα, λειρί, φτερά· τέτοια πράγματα, απλά.
Αν ψηλαφίσουμε λίγο. Αν αναλύσουμε τι ακριβώς δεν πάει καλά.
Αν τολμήσουμε να κοιταχτούμε μια φορά στα μάτια μ’ έναν καθρέφτη και τον ακούσουμε ίσως -έστω και μια μόνο φορά- να μας λέει:
Έμοιαζαν με ηλιαχτίδες
σε μια κόλλα αναφοράς
ό,τι άκουσες κι όσα είδες:
Ψέματα της συμφοράς!
Μπιχλιμπίδια κι αλυσίδες
μέσ’ στη γύμνια να φοράς…
Ματωμένες καραμέλες
κι όλα τα ναρκωτικά.
Ξεσκισμένες φουστανέλες
σημαιάκια πλαστικά.
Λόγια κούφια τού αέρα
που σού πήραν το μυαλό.
Σ’ έριξαν πάνω στην ξέρα
κι εσύ βρίζεις το γιαλό.
Σού ’μαθαν καλά τον τρόπο·
άνομα και δίχως κόπο
-τι χυδαία ιδανικά-
να ’σαι ωραίος έτσι χύμα
αραχτός δίπλα στο κύμα
και να ζεις με δανεικά…
Να ξεφύγεις θέλεις τώρα κι αρμενίζεις νοερά
‘Βάστα!’ σού φωνάζουνε· ‘ Βάστα γερά!’
Πώς;… Μπάζει από παντού νερά…
Κοίτα γύρω σου: Όλα σάπια.
Κι έκανες πάντα την πάπια…
Κλάψε τώρα· κλάψε γοερά!
©Αλέξανδρος Αδαμόπουλος
‘Ο Αδάμ και το μήλο’ εκδ. οδός Πανός
1η δημοσίευση Νέα Πολιτική 10/2005
2η ‘Για μια επέτειο’ εκδ. Ίκαρος 2013
* * *
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
