Ήταν φυσικός προγραμματισμός τελικά η Διττότητα;
Αυτή που έσχισε τον λογισμό εξαρχής και του είπε:
«Έτσι θα παίξεις το παιχνίδι των διπόλων».
Έχρισε λοιπόν στη σκέψη το άσπρο και το μαύρο
και τον άφησε να σαρώνει απεγνωσμένα, πάνω-κάτω,
την γκάμα των αποχρώσεων.
Η αφοπλιστική αλήθεια της λέξεως ‘τρωτός’
δεν παλεύεται άλλωστε μ’ ανθρώπινα όπλα…
Αφού ο Ένας δεν είναι βέβαια μισός, μα μες στην πλάνη του δε μένει κι αλώβητος,
ξεκινάει το πανηγύρι της έλξης-άπωσης
κι όλων των συναφών ερώτων.
Πέρα από τ’ αλαζονικά κι εφήμερα Eγώ,
ό,τι δεν υπόκειται στον Δυϊσμό
είναι μια Δίψα μόνη·
μια μούφα περιπλάνηση προς τη φαιά Πανδώρα
επαιτώντας διακαώς το αντίθετο ή το συμπληρωματικό μας.
Βρίσκεις το κομμάτι που σου λείπει
κι είναι η έξυπνη εικόνα του.
Τ’ ολόγραμμα που θα διαρρήξει για ν’ απαρνηθεί η ελπίδα κλαίουσα.
