Λογίζεται. Μονολογεί:
Συνταιριάζω τις νύχτες μακριά σου
τα φωτεινότερα αστέρια
ώσπου να γίνουν γράμματα
να σχηματίσουν στη σειρά
με νέον τ’ όνομά σου
τη μια με κεφαλαία,
την άλλη με μικρά.
Θροΐζουν πολύ τα φύλλα απόψε
γιατί άραγε σειέται η ψυχή μου;
Πόσο μου λείπεις!
Στο σκοτάδι το άρωμά σου διάχυτο
τον πόθο εντείνει
κι εγώ βαδίζω μόνος.
Μακριά ξεχασμένη στο τέλος του χωριού
τον δρόμο φωτίζει μια ξύλινη κολώνα
μέσα στο πορτοκαλί σύθαμπο του ηλεκτρικού
σα να σε βλέπω να περπατάς
-η δύναμη των θέλω φέρνει παραισθήσεις-
τριζόνια και ήχοι νυχτερινοί
φανερώνουν ζωή,
αναρωτιέμαι εκεί που είσαι
ο θόρυβος της πόλης το βράδυ
αν σου είναι παρέα, ενόχληση
ή συνήθεια αναγκαστική
τα βήματα αργά
πάω,
που πάω χωρίς εσένα
μόνος κάτω από τον ουρανό
πως μπαίνει μέσα μου η νύχτα
-σα να έχω ξαναζήσει εδώ-
ανοίγονται εντός κι άλλες αισθήσεις
αντιλαμβάνομαι αλλιώς
τα γύρω αλλά και μένα τον ίδιο
συνειρμοί, ενσυναίσθηση, απαντήσεις
κόσμοι βιωματικοί
αναλαμπές αστεριών
που ταξίδεψαν έτη φωτός
για να γίνουν στιγμή
ενώνονται οι τέχνες, οι γνώσεις
η ύλη με αρμονία
σε ένα σύμπαν κβαντικό
κι εμείς μ’ αγάπη πορευόμαστε
αν και τα σώματα μας μακριά
διπολικό ολόγραμμα ερωτικό.
*Το ποίημα ”Ολόγραμμα ερωτικό” περιλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή ΕΡΩ του Γιώργου Ρούσκα, εκδόσεις Σοκόλη, 2017, σελ. 60-61.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
