Κρύβομαι ανάμεσα στα τραμπολίνα των γραμμών,
γι’ αυτό και τα μαλλιά μου είναι ανάκατα όταν γράφω.
Το αγαπημένο μου χρώμα είναι η θάλασσα,
η αγαπημένη μου γεύση είναι το πορτοκαλί
και το αγαπημένο μου γλυκό είναι το καταγάλανο.
Κι έτσι, με λίγη ζάχαρη και λίγη αδρεναλίνη,
(κρυφά) τρυπώνω σ’ ολονών τα ποίηματα και τα τραγούδια.
Όταν ο ήλιος κοιμάται, ψαχουλεύω τη φασαρία της μέρας.
Ζωγραφίζω τις φωνές που ακούω,
κι εκείνες μου δείχνουν το πρόσωπο τους.
Και ξέρεις, εμένα αυτές οι φωνές δεν μου θυμώνουν ποτέ.
Με αγαπούν. Επειδή τους δίνω ζωή.
Πετάω τα βιβλία και το μέτρημα πέρα.
Βγάζω τα μάτια μου και τα βάζω στ’ αυτιά μου.
Βγάζω τ’ αυτιά μου και τα βάζω στα μάτια μου.Το έκανες εσύ αυτό; Όχι για την ποίηση, για μας, το έκανες;
Προσπάθησες να ζωντανέψεις την δική μου φωνή;
Το έκανες;
Η φωνή μου, γνωρίζει πολύ καλά τι έκανες.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
